A po e justifikojmë mëkatin?

A je mëkatar? Është një pyetje e thjeshtë dhe e drejtpërdrejtë, por megjithatë shumë njerëz nuk dëshirojnë t’i përgjigjen. Ajo i bën ata të ndihen në siklet, dhe shumë prej atyre që identifikohen si të Krishterë mund të kenë më shumë telashe me të sesa të tjerët. Në fakt, sipas një raporti të fundit të Barna-s, 40 për qind e të Krishterëve të deklaruar nuk e konsiderojnë veten mëkatarë. Vërtet? Një nga apostujt më të zellshëm dhe vetëmohues që ka jetuar ndonjëherë tha: “Krishti Jezus erdhi në botë për të shpëtuar mëkatarët, nga të cilët unë jam i pari” (1 Timoteut 1:15, theksi i shtuar). Nëse Pali besnik ishte i pari i mëkatarëve, atëherë çfarë na bën ne të tjerëve? Për më tepër, i njëjti raport zbulon një fakt edhe më tronditës – se 70 për qind e besimtarëve mendojnë se njerëzit janë në thelb “të mirë në zemër”. Kjo është krejt e kundërta e asaj që mëson Bibla.

Më i Mirë se Ti Jezusi u tregoi ndjekësve të Tij një shëmbëlltyrë për një udhëheqës fetar dhe një taksambledhës që të dy shkuan në tempull për t’u lutur. Udhëheqësi fetar, krejtësisht i kënaqur me veten, tha: “O Perëndi, të falënderoj që nuk jam si burrat e tjerë—zhvatës, të padrejtë, shkelës kurore, apo edhe si ky taksambledhës.” I fryrë me krenari për veten, ai pastaj u mburr se sa i përkushtuar ishte. Në të kundërt, taksambledhësi, duke njohur fajin e tij, rrahu gjoksin me kokën ulur dhe bërtiti: “O Perëndi, bëj mëshirë me mua, një mëkatar!” Jezusi, duke theksuar nevojën për të parë gjendjen e vërtetë të dikujt, shpjegoi se vetëm taksambledhësi u fal.

Një nga arsyet e konfuzionit rreth mëkatit është se shumë njerëz janë mashtruar nga udhëheqësit e Krishterë që mësojnë se rrëfimi i mëkateve pasi dikush është pranuar nga Krishti është në një farë mënyre fyerje për Perëndinë. Megjithatë, Shkrimi i Shenjtë mëson se besimtarët duhet t’i rrëfejnë mëkatet e tyre njëri-tjetrit dhe Perëndisë. Dhe, në Lutjen e Zotit, Jezusi mësoi se ne duhet të lutemi rregullisht për falje.

Një arsye tjetër pse kaq shumë të Krishterë kanë një mendim të turbullt rreth mëkatit është se ata nuk e njohin vërtet Biblën e tyre. Fjala e Perëndisë paraqet një përkufizim të qartë të asaj që është mëkati—dhe është i vetmi përkufizim që ka rëndësi. Bëni një studim tematik mbi mëkatin, dhe vetëm një përfundim mund të arrihet: Zemrat tona janë të korruptuara nga natyra, dhe ne jemi të gjithë mëkatarë në nevojë për një Shpëtimtar.

Të Ndikuar nga Kultura Përveç kësaj, megjithëse mund të ofendohemi dhe të na neveritet nga një pjesë e madhe e kulturës sonë, ne të gjithë jemi të ndikuar prej saj. Merrni parasysh për një moment se si kultura jonë e sheh mëkatin. Është e qartë se shumëçka që ka të ngjarë të ishte përkufizuar nga shumica e Amerikanëve si mëkat gjysmë shekulli më parë, tani shihet si e pranueshme nga shumica.

Për më tepër, koncepti i relativizmit moral ka shpërthyer në popullaritet. Relativizmi moral thotë se nuk ka të drejtë ose të gabuar absolut. Ai propozon se ajo që mund të jetë e gabuar për një person mund të mos jetë e gabuar për një tjetër, dhe se njerëzit duhet të bëjnë atë që u duket e drejtë. Është befasuese, por kjo formë e mendimit të shtrembëruar, megjithëse bie në kundërshtim me parimet biblike, është adoptuar nga shumë të Krishterë të deklaruar. Është një mënyrë që njerëzit të racionalizojnë gabimet dhe dështimet e tyre dhe të shmangin termin “mëkat”.

Ekstremet e Kundërta Siç mund të pritej, ka ekstreme në të dy skajet e çështjes së mëkatit. Udhëheqësit fetarë në kohën e Jezusit e akuzuan Krishtin për mëkat sepse Ai nuk i vëzhgoi traditat e tyre të bëra nga njeriu apo nuk u përkul ndaj interpretimit të tyre të shtrembëruar të ligjit. Edhe në ditët tona, ka të Krishterë që i etiketojnë gjërat e mira si “mëkat”.

Ndërsa është e vërtetë se disa kanë “armatosur” thirrjet për empati në lidhje me të margjinalizuarit, shumë të tjerë kanë shkuar shumë larg në drejtimin e kundërt. Është një temë shumë polemizuese që mund t’i mundësojë një bote të pasjellshme të përqafojë edhe më shumë pasjellje në të dyja anët.

Jezusi rregullisht ndjente empati me mëkatarët e margjinalizuar të kohës së Tij, njerëz që shiheshin nga udhëheqësit fetarë si mbeturinat e shoqërisë. Jo, Ai nuk i toleroi apo justifikoi kurrë mëkatet e tyre, por Ai pa nevojën e tyre, mbajti shoqëri me ta me ndjeshmëri, dhe u ofroi atyre falje dhe një rrugë më të mirë. Ata u tërhoqën nga pranimi dhe dashuria e Tij, dhe shumë prej tyre ia përkushtuan jetën Atij.

Ne jemi të gjithë mëkatarë, pavarësisht nëse e pranojmë apo jo. Secili prej nesh e vuri Jezusin në kryq. Prandaj, megjithëse ne duhet të jemi në gjendje të identifikojmë mëkatin dhe të njohim gabueshmërinë e tij, ne nuk kemi të drejtë të dënojmë të tjerët. Vetëm Perëndia mund të shohë rrethanat dhe zemrën e një personi tjetër. Ai dëshiron që të gjithë të vijnë në pendim dhe të kenë jetë të përjetshme, dhe ndjekësit e Tij duhet të pasqyrojnë të njëjtin qëndrim ndërsa kuptojnë nevojën e tyre.

Gjetja e Ekuilibrit Ndërsa është thelbësore të jesh në gjendje të njohësh mëkatin për atë që është—jo për të drejtuar gishtin, por për të shmangur pjesëmarrjen ose tolerimin e tij—ne duhet të shmangim ekstremitetin tjetër. Pra, cila është përgjigja?

Ekuilibri vjen nga njohja e Fjalës së Perëndisë. Por mos u mbështetni te një person tjetër për t’ju treguar. Shikoni vetë dhe zbuloni se çfarë thotë ajo në të vërtetë. Një vend i mirë për të filluar janë Dhjetë Urdhërimet siç janë dhënë në Eksodin 20. Lexoni edhe ungjijtë dhe vini re se çfarë mësoi Jezusi dhe si i trajtoi Ai të tjerët. Ndërsa kërkoni, kërkoni mençuri nga Perëndia. Ai është i gatshëm dhe dëshiron t’ju ndihmojë.

Një fenomen interesant ndodh kur kërkojmë Perëndinë. Sa më afër të shkojmë me Të, aq më shumë ka të ngjarë të shohim të metat dhe mëkatin tonë. Por kjo është një gjë e mirë. Të shohësh gjendjen tonë të vërtetë nuk duhet të na çojë në dëshpërim. Kjo është arsyeja pse ne kemi një Shpëtimtar. Ai dëshiron që ne të vijmë tek Ai në mënyrë që Ai të na falë dhe të na japë paqe, si dhe fuqinë për të kapërcyer tundimin.