Një fakt i mahnitshëm.
Legjenda thotë se kur helenët nuk ishin në gjendje të pushtonin qytetin e Trojës edhe pasi kishin vendosur një rrethim 10-vjeçar, ata më në fund iu drejtuan një mashtrimi të zgjuar. Ushtria greke bëri sikur po lundronte larg dhe la në breg një kalë të stërmadh dhe të zbrazët prej druri si një dhuratë të dukshme fitoreje. Megjithatë, dhurata në fakt ishte e mbushur me disa luftëtarë të armatosur! Sinon, një spiun helen brenda Trojës, i bindi trojanët që ta sillnin kalin brenda mureve të qytetit, duke thënë se një gjë e tillë do ta bënte Trojën në mënyrë misterioze të pathyeshme. Atë natë Sinon lëshoi trupat e fshehur në kalin gjigant. Pasi vranë rojet trojan, ata hapën portat për ushtarët helen që prisnin dhe Troja u kap dhe u dogj.
Dallime në intepretim
Një dhuratë nga një armik mund të jetë shumë vdekjeprurëse. Bota e krimit ka dërguar me sukses shumë objektiva njerëzore duke e mbështjellë bukur një bombë si dhuratë me një hark të zbukuruar dhe letër që shpërthen kur hapet. Sot djalli po përdor një dhuratë të falsifikuar të Shpirtit – një formë pagane të dhuratës së gjuhëve – për të hyrë në kishën e Perëndisë dhe për ta shkatërruar atë nga brenda.
Menjëherë pasi u bëra i krishterë, po ecja me autostop nga Palm Springs në Los Anxhelos për të vizituar nënën time. Rreth gjysmës së rrugës për në destinacionin tim, udhëtova me zonjë të sjellshme Pentekostale, diku rreth moshë mesatare, e cila ishte shumë e kënaqur kur dëgjoi për konvertimin tim të fundit. Ndërsa ecnim me veturë, ajo pyeti: “A e ke marrë akoma Frymën e Shenjtë?”
Isha pak i befasuar nga pyetja e saj, sepse askush nuk më kishte bërë kurrë një pyetje të tillë më parë. “Epo, mendoj se e kam,” -thashë ngadalë. “Sigurisht që e kam ndjerë Shpirtin e Perëndisë në jetën time. Zoti po më ndihmon të bëj kaq shumë ndryshime – e di, si heqja dorë nga droga, vjedhja, gënjeshtra, sharjet dhe shumë më tepër.”
“Jo, nuk është kjo ajo që dua të them,” tha ajo, e sikur i vari turinjt. “A e keni marrë pagëzimin e Frymës së Shenjtë? A flisni në gjuhë?” Më dukej si e çuditshme që ajo dukej shumë më e interesuar nëse kisha përjetuar apo jo një shprehje ekstatike sesa ajo për faktin se unë po fitoja mbi mëkatet që më kishin mbajtur prej kohësh rob!
Megjithatë, kjo zonjë e sjellshme ishte e bindur se po më mungonte një element kryesor i përvojës së krishterë. Dhe duke mos dashur të privohem nga diçka kaq e rëndësishme, fillova një kërkim shumë të thellë në temën e diskutueshme të gjuhëve. Kishat e para që ndoqa ishin të gjitha karizmatike, që do të thotë se ata besonin në të folurit në gjuhë dalldisëse- një përvojë që shpesh përshkruhet si “glossa”. Shumica e miqve të mi të rinj në grupin tonë të studimit të Biblës “folën në gjuhë të tjera”, kështu që informacioni që do të ndaj është rezultat i përvojës së drejtpërdrejtë, si dhe i viteve të kërkimit. Edhe unë për një kohë fola në gjuhë të tjera. Një e folur belbëzuese.
Më duhet të trajtoj disa fakte të papëlqyeshme në këtë studim dhe duhet të filloj duke thënë se megjithëse nuk jam dakord me disa nga mësimet e vëllezërve dhe motrave të mi karizmatik, besoj me vendosmëri se Perëndia ka mijëra fëmijë të Tij në këto shoqëri. E pranoj gjithashtu se edhe midis karizmatikëve ka dallime të mëdha interpretimi në lidhje me dhuntinë e gjuhëve, ndaj më falni nëse përgjithësoj ndonjëherë. Lufta që bëj nuk është kundër njerëzve, por kundër gabimit. E njëjta e vërtetë që ndonjëherë mund të lëndojë do të na premtojë gjithashtu të na çlirojë (Gjoni 8:32)!
Dhurata Gjeniale e Gjuhëve
Le të fillojmë me një përkufizim. Fjala “gjuhë” në Bibël do të thotë thjesht “një gjuhë (të folurit)”.
Perëndia i jep të gjitha dhuratat e Shpirtit për të plotësuar një nevojë praktike. Cila ishte nevoja për gjuhët?
Jezusi u tha pasuesve të Tij: “Shkoni, pra, dhe mësoni të gjitha kombet, duke i pagëzuar në emër të Atit, të Birit dhe të Frymës së Shenjtë” (Mateu 28:19). Kjo komandë paraqiste një problem. Si mundën apostujt të dilnin duke predikuar në mbarë botën kur flisnin vetëm një ose dy gjuhë? Në fund të fundit, dishepujt e Jezusit ishin shumë të zgjuar, edhe pse shumica e tyre nuk ishin të arsimuar zyrtarisht. Për të përmbushur detyrën e madhe, Ai premtoi t’u jepte atyre një dhuratë të veçantë nga Fryma e Shenjtë. Ishte një aftësi e mrekullueshme, e mbinatyrshme për të folur gjuhë të huaja që nuk i kishin studiuar ose njohur më parë për qëllimin e përhapjes së Ungjillit.
“Dhe këto shenja do t’i ndjekin ata që besojnë; … ata do të flasin gjuhë të reja” (Marku 16:17).
Fakti që Jezusi tha se këto gjuhë ose gjuhë të reja do të ishin një “shenjë” tregon se aftësia për t’i folur ato nuk do të vinte si rezultat i studimit normal gjuhësor. Përkundrazi, do të ishte një dhuratë e menjëhershme të predikosh rrjedhshëm në një gjuhë të panjohur më parë.
Ka vetëm tre shembuj të vërtetë të të folurit në gjuhë të regjistruara në Bibël (Veprat e Apostujve kapitujt 2, 10 dhe 19). Nëse shikojmë këto tre raste, duhet të gjejmë një pamje më të qartë të kësaj dhurate të diskutueshme.
“Kur erdhi dita e Rrëshajëve, ata ishin të gjithë bashkë, në një mendje të vetme, në të njëjtin vend. Dhe befas nga qielli erdhi një ushtimë, si ajo e një ere që fryn furishëm, dhe e mbushi gjithë shtëpinë ku ata po rrinin.Dhe atyre u dukën gjuhë, si prej zjarri, të cilat ndaheshin dhe zinin vend mbi secilin prej tyre. Kështu të gjithë u mbushën me Frymën e Shenjtë dhe filluan të flasin në gjuhë të tjera, ashtu si Fryma e Shenjtë ua jepte të shpreheshin. ” (Veprat 2:1- 4).
Zjarri është një simbol i fuqisë. Zoti e dërgoi këtë dhuratë në formën e gjuhëve të zjarrit në mënyrë që ata të dinin se Ai do t’i fuqizonte gjuhët e tyre të dobëta në të njëjtën mënyrë që Ai e forcoi Moisiun të shkonte përpara Faraonit (Eksodi 4:10-12) dhe preku buzët e Isaias me një thëngjill nga altari qiellor (Isaia 6:6, 7).
Përse priti Zoti deri në Rrëshajë për ta dhënë këtë dhuratë? Veprat e Apostujve 2:5-11 vendosin skenën: “Dhe në Jeruzalem banonin judenj, njerëz të devotshëm, nga çdo komb që ishte nën qiell. Tani, kur u bë zhurmë, turma u mblodh dhe u turpërua, sepse të gjithë kishin dëgjuar ata flasin në gjuhën e tij.” Dhe të gjithë mbetën të habitur dhe të mrekulluar, duke i thënë njëri-tjetrit: “Ja, a nuk janë të gjithë Galileas këta që flasin? Dhe si dëgjojmë ne secili në gjuhën tonë, në të cilën kemi lindur? dëgjojini ata të flasin në gjuhët tona veprat e mrekullueshme të Perëndisë.” (Përkthyer në Shqip nga KJV)
Dita e Rrëshajëve ishte një ditë e shenjtë hebreje që binte 50 ditë pas Pashkës. Izraelitët e përkushtuar do të vinin nga e gjithë perandoria romake për të adhuruar në Jerusalem. Perëndia zgjodhi këtë mundësi në kohën e duhur për t’u dhënë dishepujve këtë dhuratë të gjuhëve, në mënyrë që ata të mund t’u predikonin judenjve vizitorë në gjuhët e tyre amtare. Të paktën 15 grupe të ndryshme gjuhësore u përfaqësuan në turmë atë ditë (Veprat 2:9-11)! Si rezultat, mijëra nga këta vizitorë u konvertuan. Pastaj, pas Rrëshajëve, ata nga ana e tyre e çuan besimin e tyre në shtëpi në vendet e tyre përkatëse.
Nga ky shembull duhet të jetë shumë e qartë se dhurata e gjuhëve u dha për të komunikuar ungjillin në gjuhë të ndryshme ekzistuese të botës.
Disa kanë sugjeruar gabimisht se mrekullia e Rrëshajëve ishte një dhuratë për të dëgjuar dhe kuptuar gjuhë të ndryshme. Nuk ishte një dhuratë dëgjimi që iu dha dëgjuesve, por një dhuratë e Shpirtit që u dha për t’i mundësuar besimtarët të flisnin (Veprat e Apostujve 2:4). Nuk quhet dhurata e veshëve për dëgjuesit, por dhurata e gjuhëve për folësit. Për më tepër, shenja nuk ishte veshët e zjarrit për dëgjuesit, por gjuhët e zjarrit për ata që predikonin.
Nganjëherë sugjerohet gjithashtu se dhuntia e gjuhëve është një “gjuhë qiellore” e kuptuar vetëm nga Zoti ose nga ata që kanë dhuntinë e interpretimit. Bibla është e qartë në kapitullin 2 të Veprave të Apostujve se si dishepujt ashtu edhe ata që dëgjonin e kuptuan atë që po predikohej – “veprat e mrekullueshme të Perëndisë” (vargu 11).
Le të shohim tani shembullin e dytë kur Pjetri i predikoi Kornelit dhe familjes së tij: “‘Ndërsa Pjetri ende po i thoshte këto fjalë, Fryma e Shenjtë zbriti mbi të gjithë ata që po e dëgjonin fjalën. Dhe të gjithë besimtarët që ishin të rrethprerë, të cilët kishin ardhur me Pjetrin, u mrekulluan që dhurata e Frymës se Shenjtë u shpërnda edhe mbi johebrenjtë, sepse i dëgjonin duke folur gjuhë të tjera dhe duke madhëruar Perëndinë. Atëherë Pjetri filloi të thotë:’” (Veprat 10:44-46).
Veprat e Apostujve 10:1 na tregon se Korneli ishte italian, ndërsa Pjetri ishte hebre dhe fliste aramaisht. Historia na tregon gjithashtu se shërbëtorët në një shtëpi romake mund të jenë nga kudo në botë. Ngaqë kishte pengesa të dukshme gjuhësore në këtë mbledhje, Pjetri ka të ngjarë të predikonte nëpërmjet një përkthyesi. Por kur Fryma e Shenjtë ra mbi Kornelin dhe shtëpinë e tij, Judenjtë me Pjetrin mund të kuptonin johebrenjtë që flisnin në gjuhë të ndryshme nga gjuhët e tyre amtare. Të dhënat tregojnë se hebrenjtë i dëgjuan ata “duke madhëruar Zotin” në këto gjuhë. Kur më vonë ua raportoi këtë përvojë udhëheqësve të kishës, Pjetri tha: “Fryma e Shenjtë ra mbi ta, ashtu si mbi ne në fillim” (Veprat e Apostujve 11:15, theksimi i shtuar).
Pjetri këtu na thotë qartë se Korneli dhe familja e tij morën të njëjtën dhuratë të gjuhëve në të njëjtën mënyrë si dishepujt në ditën e Rrëshajëve. Me fjalë të tjera, ata flisnin gjuhë që nuk i kishin njohur më parë në një mënyrë që mund të kuptohej.
Shembulli i tretë dhe i fundit i të folurit në gjuhë është kur Pali u predikoi 12 dishepujve efesianë. Veprat e Apostujve 19:6 shënon: “‘Dhe, kur Pali vuri duart mbi ta, Fryma e Shenjtë zbriti mbi ta dhe ata folën në gjuhë të tjera dhe profetizuan“.
Pali ishte më i arsimuari dhe më i udhëtuari nga apostujt dhe fliste shumë gjuhë (1 Korintasve 14:18). Kur Fryma e Shenjtë erdhi mbi këta 12 burra efesianë, Pali e kuptoi se ata po profetizonin ose po predikonin në gjuhë të reja. Me shumë mundësi ata flisnin në gjuhë të zakonshme në të gjithë Perandorinë Romake, pasi kjo do të ishte praktike për përhapjen e Ungjillit. Luka nuk thotë se ata morën një formë të gjuhëve të ndryshme nga dy shembujt e parë, ndaj duhet të supozojmë se ishte e njëjta lloj dhurate e dhënë në Rrëshajë.
Do të zbuloni se e vetmja herë që dhurata e gjuhëve u shoqërua me derdhjen e Frymës së Shenjtë është kur njerëz nga më shumë se një grup gjuhësor u mblodhën së bashku, pra kur kishte pengesa gjuhësore komunikimi.
Vini re se në kapitullin 4 të Veprave të Apostujve keni një përsëritje të përvojës së përshkruar në kapitullin 2. Vendi u trondit dhe ata u mbushën me Frymën e Shenjtë, por ngaqë nuk kishte të huaj të pranishëm, dhurata e gjuhëve mungonte. Veprat e Apostujve 4:31 thotë: “Dhe, pasi u lutën, vendi ku ishin mbledhur u drodh; dhe të gjithë u mbushën me Frymën e Shenjtë dhe e shpallën fjalën e Perëndisë me guxim.”
Qëllimi i pagëzimit të Frymës së Shenjtë nuk është të mërmërisë ose të llomotit tinguj të pakuptueshëm, por të ketë fuqi për të predikuar. Kjo është arsyeja pse Jezusi tha: “Por ju do të merrni fuqi, pasi Fryma e Shenjtë të vijë mbi ju dhe do të jeni dëshmitarë e mi në Jeruzalem, në gjithë Judenë, dhe në Samari dhe deri në skajin e botës”. tokës” (Veprat 1:8).
Mesazhi ndaj Korintasve
Nga 14 librat e Dhiatës së Re të shkruar nga Pali, 1 Korintasve është i vetmi në të cilin ai trajton temën e gjuhëve. Kisha e Korintit padyshim kishte një problem specifik, të përkohshëm, sepse letra e dytë e Palit drejtuar Korintit nuk përmend as gjuhë.
Qyteti antik i Korintit ishte i famshëm për dy portet e tij detare ndërkombëtare. Për shkak se kisha e Korintit ishte një kazan i kombësive të ndryshme, shërbesat e saj shpesh bëheshin kaotike dhe konfuze. Me sa duket, disa nga anëtarët do të luteshin, dëshmonin ose predikonin në gjuhë të panjohura për të tjerët të pranishëm. Kjo është arsyeja pse Pali urdhëroi që nëse ata flisnin në një gjuhë të panjohur për shumicën, ata duhet të heshtin nëse nuk ishte dikush që të interpretonte ose përkthente (1 Korintasve 14:28). Me fjalë të tjera, nuk është e sjellshme të flasësh në një gjuhë që audienca juaj nuk mund ta kuptojë. Dëgjoni këto thënie të qarta nga apostulli: “Tani, vëllezër, nëse vij te ju duke folur gjuhëra, çfarë do t’ju sjellë, nëse nuk do t’ju flas ose me zbulesë, ose me njohuri, ose duke profetizuar ose me doktrinë Dhe edhe gjërat që nuk japin tingull, qoftë fyell apo harpë, po të mos dallojnë tingujt, si do të dihet ajo që bie fyell ose harpë? Sepse, nëse boria jep një tingull të pasigurt, kush do të përgatitet për betejë Po kështu edhe ju, nëse nuk shqiptoni me gjuhë fjalë të lehta për t’u kuptuar, si do të dihet ajo që thuhet? sepse do të flisni në ajër… Megjithatë në kishë doja të flisja pesë fjalë me kuptueshmërinë time. , që me zërin tim t’u mësoj edhe të tjerëve, se sa dhjetë mijë fjalë në një gjuhë të panjohur… Nëse dikush flet në një gjuhë të panjohur, le të jetë nga dy ose maksimumi tre, dhe kjo sigurisht; dhe dikush le të interpretojë. Por nëse nuk ka përkthyes, le të heshtë në kishë dhe le të kulmi për veten dhe për Perëndinë” (1 Korintasve 14:6-9, 19, 27, 28).
Është vërtet e mahnitshme që disa njerëz e marrin këtë pasazh dhe e përdorin atë si një justifikim për të llafur gjatë shërbimeve! Mesazhi i qëndrueshëm i Palit në të gjithë Shkrimin është krejt i kundërt. Tek 1 Timoteut 6:20, ai përmend në mënyrë specifike “shmangien e llafeve profane dhe të kota”. Dhe te 2 Timoteut 2:16, Pali e përsërit atë këshillë: “Por shmanguni llafeve profane dhe të kota, sepse ato do të rriten në pabesi”. Me fjalë të tjera, vetë qëllimi i dhuratës së fjalës është të komunikojë mendimet tuaja. Nëse të pranishmit nuk e kuptojnë komunikimin tuaj, atëherë heshtni.
Shumë nga miqtë e mi karizmatikë do të pajtoheshin se gjuhët e folura në librin e Veprave të Apostujve ishin gjuhë normale të botës. Por ata shpejt shtojnë se ekziston një dhuratë e dytë – një gjuhë qiellore lutjesh. Kjo dhuratë, thonë ata, është për të shprehur “rënkimet e Shpirtit që nuk mund të shqiptohen” (Romakëve 8:26). Qëllimi, thonë ata, është që djalli të mos i kuptojë lutjet tona. Por askund nuk jemi mësuar t’i fshehim lutjet tona nga djalli. Ai dridhet kur dëgjon të krishterët duke u lutur!
Kjo doktrinë e një gjuhe lutjeje bazohet kryesisht në 1 Korintasve 14:14 ku Pali thotë: “‘sepse, në qoftë se unë lutem në një gjuhë tjetër, fryma im lutet, por mendja ime është e pafrytshme.’“.
Ata e interpretojnë këtë që do të thotë se kur Pali u lut në Frymë, ai përdori një “gjuhë qiellore” dhe nuk e dinte vetë se çfarë po lutej. Kjo teori ngre një pyetje të rëndësishme. Si do ta dinte ndonjëherë lutësi nëse lutja e tij ishte përgjigjur?
Pra, çfarë po thotë vërtet Pali te 1 Korintasve 14:14? Problemi në të kuptuarit e këtij vargu vjen kryesisht nga përkthimi i rëndë. Ju lutem, më lejoni të riformuloj vargun: “Nëse lutem në një gjuhë që ata rreth meje nuk e dinë, mund të lutem me Frymën, por mendimet e mia do të ishin të pafrytshme për ata që më dëgjojnë.” Pali është i bindur që nëse lutemi me zë të lartë, ose duhet të lutemi që të tjerët rreth nesh të kuptojnë ose të heshtim! Vini re vargjet në vijim: “‘Po atëherë? Do të lutem me frymën, por do ta bëj edhe me mendjen; do të këndoj me frymën, por do të këndoj edhe me mendjen. Me fjalë të tjera, në qoftë se ti e lavdëron Perëndinë me frymën, ai që zë vendin e profanët, si do të thotë “amen” për falënderimin tënd, kur nuk merr vesh ç’po thua?” (1 Korintasve 14:15,16)? Sipas këtij teksti, kush e ka problem të kuptuarit? Është dëgjuesi dhe jo folësi siç mësohet zakonisht. Nëse jeni lutur ndonjëherë me dikë që po lutet në një gjuhë të panjohur për ju, atëherë e dini se çfarë donte të thoshte Pali kur tha se është e vështirë për ju të thoni “Amen” (që do të thotë “ashtu qoftë”) në fund të lutjes. Pa një përkthyes, nuk e keni idenë se çfarë po pranoni. Duke mos e kuptuar, mbase keni thënë amen ndonjë bekim për dajllin!
Është e qartë nga konteksti i 1 Korintasve 14 se qëllimi i të folurit në gjuhët (glossa) ose gjuhët e huaja është të komunikojë ungjillin dhe në këtë mënyrë të ndërtojë kishën. Nëse dëgjuesit nuk e kuptojnë gjuhën e folur, ata nuk mund të ndërtohen. Rrjedhimisht, nëse nuk ka përkthyes, folësi thjesht flet në ajër dhe të vetmit të pranishëm që dinë se çfarë thuhet janë Zoti dhe ai vetë. Ky është kuptimi i qartë i vargut 2 të cituar shpesh gabimisht. “Sepse ai që flet në një gjuhë të panjohur nuk u flet njerëzve, por Perëndisë; sepse askush nuk e kupton atë, por në frymë ai flet mistere.”
Pali thekson përsëri se gjuhët e folura duhet të kuptohen nga dëgjuesit ose përndryshe ai që dëshiron të ndajë misteret e ungjillit duhet të ulet i qetë në meditim midis tij dhe Perëndisë. “Kështu edhe ju; nëse nuk shqiptoni me gjuhë fjalë të lehta për t’u kuptuar, si do të dihet ajo që thuhet? sepse do të flisni në ajër”. “Por nëse nuk ka përkthyes, le të heshtë në kishë dhe le të flasë me veten dhe me Perëndinë” (vargjet 9, 28). Është e qartë se i gjithë qëllimi i gjuhëve është të kapërcejnë barrierat gjuhësore dhe të komunikojnë ungjillin!
Disa kanë pyetur: “A nuk tha Pali se fliste në gjuhët e engjëjve?”
Jo. Pali tha: “Edhe sikur të flisja gjuhët e njerëzve dhe të engjëjve…” (1 Korintasve 13:1, theksimi i shtuar). Nëse e lexoni këtë varg në kontekstin e tij, do të shihni se fjala “Edhe sikur” do të thotë “edhe nëse”. Për shembull, Pali tha gjithashtu në vargun 2: “Edhe sikur të kisha gjithë besimin…” Ai nuk kishte të gjithë besimin. Dhe vargu 3 shton, “Edhe sikur të jap trupin tim për t’u djegur …” Palit iu pre koka, nuk u dogj. Pra, ne mund të shohim se Pali këtu përdori fjalën “edhe sikur” për të nënkuptuar “edhe nëse”
Prioritet e drejta
Unë besoj se të gjitha dhuratat e Shpirtit, duke përfshirë dhuratën e vërtetë të gjuhëve, janë të nevojshme dhe të disponueshme për kishën sot. Por Shkrimet na mësojnë se disa nga dhuratat janë më të rëndësishme se të tjerat dhe se ne duhet të përqendrohemi te ato më të rëndësishmet. “Por kërko me zell dhuratat më të mira” (1 Korintasve 12:31).
Në fakt, kur Bibla rendit dhuratat shpirtërore, gjuhët zakonisht gjenden në fund të listës. “‘Dhe Perëndia i vuri disa në kishë, së pari apostuj, së dyti profetë, së treti mësues; pastaj vepra të fuqishme; pastaj dhuntitë e shërimit, të ndihmës e të qeverisjes dhe të larmive të gjuhëve.’” (1 Korintasve 12:28). “Më i madh është ai që profetizon se ai që flet gjuhëra” (1 Korintasve 14:5).
Megjithatë, disa predikues karizmatikë e kanë kthyer listën me kokë poshtë dhe e kanë bërë dhuratën e gjuhëve theksin kryesor të predikimit të tyre. Ata do të na bënin të mendonim se një i krishterë që nuk flet gjuhë është një qytetar i dorës së dytë. Por Pali e bën të qartë se dhurata të ndryshme u jepen njerëzve të ndryshëm dhe askush nuk pritet t’i ketë të gjitha dhuratat. Ai pyet në 1 Korintasve 12:29, 30: ‘A janë vallë të gjithë apostuj? Janë të gjithë profetë? Janë të gjithë mësues? A kanë të gjithë dhuntinë e veprave të fuqishme? A kanë të gjithë dhuntitë e shërimeve? A flasin të gjithë gjuhë të ndryshme? A interpretojnë të gjithë?’ “?” Përgjigja është padyshim JO!
Bibla thotë: “Fryti i Frymës është dashuria, gëzimi, paqja, durimi, butësia, mirësia, besimi, butësia, maturia” (Galatasve 5:22, 23). Por të njëjtët predikues do të na bëjnë të besojmë se fryti i Frymës janë gjuhët ose se çdo person që është i mbushur me Frymën e Shenjtë do të flasë në gjuhë. Megjithatë, nga më shumë se 50 shembuj në Bibël ku Perëndia e mbushi popullin e Tij me Frymë, vetëm tre herë gjuhët janë të lidhura me këtë përvojë.
Për më tepër, Jezusi është shembulli ynë. Ai ishte i mbushur me Frymën e Shenjtë, megjithatë Ai nuk foli kurrë në gjuhë. Gjon Pagëzori ishte “i mbushur me Frymën e Shenjtë, që nga barku i nënës së tij” (Luka 1:15), por nuk ka asnjë të dhënë që ai fliste në gjuhë, gjithashtu.
Nga 27 librat në Dhiatën e Re, vetëm tre i referohen dhuratës së gjuhëve. Janë rreth 39 autorë të Biblës. Nga 39, vetëm tre-Luka, Pali dhe Marku-përmendin temën e gjuhëve. Me fjalë të tjera, ne duhet të vendosim theksin aty ku Zoti e vë theksin.
Sajimet
Dhurata e vërtetë e gjuhëve është një mjet i fuqishëm për shpalljen e ungjillit. Por mbani mend, djalli ka një falsifikim për çdo të vërtetë të Perëndisë.
Glossolalia (glô´se-lâ’ lê-a) është fjala që përdoret shpesh për të përshkruar përvojën popullore që gjendet në shumicën e kishave karizmatike. Përkufizohet në Fjalorin e trashëgimisë amerikane si: “të folurit e fabrikuar dhe pa kuptim, veçanërisht një fjalim i tillë që lidhet me një gjendje ekstazë ose sindroma të caktuara skizofrenike”.
Krahasoni atë me përkufizimin e të njëjtit fjalor për një gjuhë: “Përdorimi nga qeniet njerëzore i tingujve zanorë, dhe shpeshherë të simboleve të shkruara që përfaqësojnë këto tinguj, në kombinime dhe modele të organizuara për të shprehur dhe për të komunikuar mendimet dhe ndjenjat.” Me çdo përkufizim, tingujt e shkëputur të glossolalia nuk janë një gjuhë.
Më besoni, këtë praktikë e kam parë shumë herë. Në një kishë karizmatike që frekuentoja dikur, pastori dhe gruaja e tij ishin një “skuadër e gjuhëve”. Çdo javë në mes të predikimit të pastorit, gruaja e tij hidhej në këmbë, ngrinte duart lart dhe shpërthente në një fjalë ekstaze. Por ajo gjithmonë thoshte të njëjtën gjë. “Handa kala shami, handa kala shami, handa kala shami… .” Pa pushim. Kjo m’u duk menjëherë e dyshimtë, sepse Jezusi tha: “Por kur luteni, mos përdorni përsëritje të kota, siç bëjnë paganët” (Mateu 6:7).
Sa herë që ndodhte kjo, burri i gruas ndalonte së predikuari dhe siguronte një përkthim të dyshimtë për të ashtuquajturin mesazh të saj. Zakonisht fillonte me “Kështu thotë Zoti”. Megjithatë, pavarësisht nga fakti se ajo përsëriste gjithmonë fjalët “handa kala shami”, interpretimi i paqartë i pastorit ishte i ndryshëm çdo herë – dhe ndonjëherë tre herë më i gjatë se shqiptimi. Dikur pyesja veten pse? Nëse ky ishte një mesazh nga Zoti, a nuk do ta jepte për herë të parë në Shqip.
Pagëzimi pagan
Ekspozimi im ndaj këtij “sistemi të gjuhëve” karizmatike, më kujtoi disa gjëra që kisha lexuar në librat e mi të historisë ndërsa rritesha. Ky manifestim modern i gjuhëve i gjen rrënjët jo në Bibël, por në ritualet e lashta pagane shpirtërore. Në shekullin e gjashtë p.e.s., Orakulli i Delfit u vendos në një tempull të ndërtuar pranë rrëzës së malit Parnas. Delfi ishte gjithashtu i shenjtë për Dionisin, perëndinë e lidhur me verën, pjellorinë dhe kërcimin sensual, dhe për nëntë muzat, perëndeshat mbrojtëse të muzikës.
Ndërsa luhej muzikë ngazëllyese, kryepriftëresha e quajtur Pythia merrte frymë nga avujt dehës, hynte në një ekstazë të tërbuar dhe më pas fillonte të tallej. Tingujt e çuditshëm që mërmëriti priftëresha u interpretuan më pas nga një prift, i cili zakonisht fliste në vargje. Thëniet e saj u konsideruan si fjalë të Apollonit, por mesazhet ishin aq të paqarta saqë rrallëherë mund të provoheshin të gabuara.
Në New Mexico, Indianët do të hanin peyote halucinogjene, më pas do të uleshin në një rreth dhe do të këndonin dhe goditnin daullet për orë të tëra. S’kaloi shumë dhe disa filluan mërmërisnin në mënyrë spazmatike ndërsa përjetonin vizionet e tyre torturuese. Sot kishat karizmatike janë më të populluarat në mesin e amerikanëve vendas, sepse është një tranzicion kaq i lehtë dhe i natyrshëm nga fetë e tyre të vjetra.
Midis shumë fiseve pagane afrikane, për të thirrur bekimin e perëndive të tyre, njerëzit sakrifikonin një pulë ose dhi dhe më pas kërcenin rreth zjarrit për orë të gjata, duke kënduar këngë me ritmin hipnotik të një daulleje. Përfundimisht, disa nga njerëzit do të pushtoheshin nga perënditë e tyre dhe do të fillonin të flisnin gjuhët e frikshme të botës shpirtërore. Më pas, magjistari ose prifti lokal përkthenin mesazhet. Ky ritual praktikohet edhe sot në mesin e katolikëve vudu në Inditë Perëndimore.
Kjo praktikë pagane gjeti fillimisht rrugën e saj në kishat e krishtera të Amerikës së Veriut në fillim të viteve 1800. Shumë prej skllevërve afrikanë që u sollën në Amerikë dhe u detyruan të pranonin krishterimin nuk ishin në gjendje ta lexonin Biblën vetë. Edhe pse ata vinin nga një shumëllojshmëri fisesh në Afrikë, një praktikë e përbashkët e shumicës së fiseve ishte “Vallëzimi i Shpirtrave” me personit “të pushtuar nga shpirti” që mërmëriste.
Skllevërit e lidhën gabimisht këtë me “dhuratën e gjuhëve” të krishterë dhe filluan të përfshijnë një version të modifikuar në mbledhjet e tyre. Këto shërbime të furishme, të shoqëruara me muzikë të rëndë ritmike, filluan të përhapen në fillim vetëm në Jug dhe pjesëmarrësit u tallën nga emërtimet kryesore si “Rulat e Shenjtë”. Disa madje shkuan aq larg sa të kapnin gjarpërinjtë helmues gjatë ekstazave të tyre të pushtuara si një mjet për të provuar se kishin “shpirtin”. (Ky ishte një keqpërdorim i Markut 16:18, i cili thotë, “Ata do të kapin gjarpërinjtë”, në lidhje me kohën kur Pali u kafshua aksidentalisht nga një gjarpër, por nuk u dëmtua nga helmi. Shih Veprat e Apostujve 28:3-6.) Që njerëzit të gjuajnë dhe të kapin gjarpërinjtë vdekjeprurës për të provuar se kanë Frymën e Shenjtë është, në të vërtetë, tunduese për Perëndinë!
Zgjerimi kombëtar i lëvizjes Pentekostale midis Kaukazianëve filloi në Los Anxhelos në Misionin e Ungjillit të Besimit Apostolik në Rrugën Azusa në vitin 1906. Udhëheqësi ishte një ish-predikues me ngjyrë i shenjtërisë i quajtur William Seymour. Nga atje, udhëheqësit vazhduan t’i përsosin doktrinat dhe t’i bëjnë ato më tërheqëse dhe të këndshme për të krishterët e tjerë të linjës kryesore.
“Pastaj rreth vitit 1960 lëvizja karizmatike filloi të tërhiqte ndjekës brenda besimeve tradicionale. Që atëherë ajo vazhdoi të kishte rritje shpërthyese ku deri më tani ka disa miliona karizmatikë në kishat protestante dhe katolike në të gjithë botën.”
Është e rëndësishme të theksohet roli i spikatur që luan muzika në të gjitha fetë pagane që praktikojnë glossolalia. Kjo dhuratë e falsifikuar e gjuhëve fillimisht gjeti bazën e saj në kishat kryesore përmes muzikës pagane dhe stileve të adhurimit të “pagëzuar”. Ritmet mbizotëruese, të përsëritura dhe rrahjet e sinkopuara çarmatosin fuqitë më të larta të arsyetimit dhe e vendosin mendjen nënndërgjegjeshëm në një gjendje hipnotike. Në këtë gjendje të pambrojtur, fryma e shprehjes ekstatike gjen akses të lehtë.
Tani djalli po e përdor këtë dhuratë të falsifikuar të gjuhëve, si një kalë trojan, për të futur stilet e adhurimit pagan në kishat e krishtera me një shkallë të frikshme suksesi. Satanai dëshiron të zhvendosë vëmendjen e të krishterëve nga besimi në ndjenjë. Disa nga këto kisha karizmatike shkojnë aq larg sa thonë se Bibla është shkronja e vjetër dhe se mesazhet që vijnë nëpër gjuhë janë zbulesa të reja të Shpirtit dhe për këtë arsye, janë më të besueshme.
Kështu që tani skena është vendosur për performancën përfundimtare të Satanait!
Si ndikon Fryma e Perëndisë në ne?
Koncepti që një person i cili është “i vrarë në shpirt” duhet të bjerë përtokë, të përndidhet e të murmuritë është një fyerje për Frymën e Shenjtë. Arsyeja pse Perëndia na jep Frymën e Tij është për të rivendosur tek ne imazhin e Tij – jo për të na grabitur çdo dinjitet dhe vetëkontroll!
Në malin Karmel, profetët paganë të Baalit u hodhën mbi altar dhe bërtisnin dhe rënkonin. Ata profetizuan dhe u prenë. Në të kundërt, Elija u gjunjëzua në heshtje dhe bëri një lutje të thjeshtë (1 Mbretërve 18:17-46).
“Sepse Perëndia nuk është autori i pështjellimit” (1 Korintasve 14:33). Nëse Zoti nuk është përgjegjës, atëherë kush është?
Ideja se ne humbasim kontrollin kur marrim Shpirtin nuk është në përputhje me Shkrimin. “Shpirtrat e profetëve u nënshtrohen profetëve” (1 Korintasve 14:32).
Këtu është një rast tjetër. Pasi Jezusi shpëtoi një burrë të tërbuar dhe të pushtuar nga demonët pranë detit. Njeriu i shëruar u pa “i ulur te këmbët e Jezusit, i veshur dhe me mendje të rregullt” (Luka 8:35). Ftesa e Perëndisë është “Ejani, pra, dhe të diskutojmë bashkë, thotë Zotii” (Isaia 1:18). Ai dëshiron që ne të përdorim kokën tonë.
Disa prej jush që e lexojnë këtë studim, pa dyshim, po mendojnë: “Si guxoni t’i thoni këto gjëra? Unë kam folur në gjuhë për vite dhe e di që është nga Zoti!” Si të krishterë, ne kurrë nuk duhet t’i bazojmë përfundimet tona në mënyrën se si ndihemi. Në fund të fundit, djalli me siguri mund të na bëjë të ndihemi mirë. Përkundrazi, ne duhet t’i bazojmë besimet tona në Fjalën e sigurt të Perëndisë.
Një miku im ishte një karizmatik aktiv që fliste shpesh në gjuhë. Kur i studioi këto gjëra, ai filloi të pyeste nëse kjo “dhuratë” ishte nga shpirti i duhur. Kështu ai u lut sinqerisht dhe tha: “Zot, nëse ky nuk është vullneti Yt dhe nëse nuk po e përjetoj dhuratën e vërtetë të gjuhëve, atëherë të lutem hiqe atë!” Ai më tha se që nga ajo ditë, përvoja e glossolalia nuk u kthye më. Një i krishterë i vërtetë duhet të jetë i gatshëm të dorëzojë çdo pikëpamje dhe praktikë të dashur në altarin e vullnetit të Perëndisë dhe të braktisë çdo praktikë që mund të jetë e diskutueshme – pavarësisht se sa popullore, e pranuar ose e dashur mes të krishterëve të tjerë. Ka disa gjëra që vlerësohen shumë nga njerëzit, por që janë të neveritshme në sytë e Perëndisë (Luka 16:15).
Murmuritja në Babiloni
Pse është kaq thelbësore për ne sot të kuptuarit e temës së gjuhëve? Unë besoj se lëvizja moderne karizmatike ishte parathënë në profecitë e Biblës.
Kapitulli 18 i Zbulesës na thotë: “Dhe ai bërtiti fuqishëm me një zë të fortë, duke thënë: “Ra, ra Babilonia e madhe… Dhe dëgjova një zë tjetër nga qielli që thoshte: “Dilni prej saj, o populli im, që të mos jini pjesëmarrës në mëkatet e saj dhe të mos merrni nga plagët e saj” (vargjet 2, 4).
Duhet të kujtojmë se një nga karakteristikat kryesore të Babilonisë së lashtë në kullën e Babelit ishte ngatërrimi i gjuhëve (Zanafilla 11:7-9). Zbulesa po na thotë se në ditët e fundit, populli i Perëndisë do të thirret nga Babilonia dhe sistemet e saj konfuze të falsifikuara fetare.
“Dhe pashë tre shpirtra të ndyrë si bretkosa që dilnin nga goja e dragoit, nga goja e bishës dhe nga goja e profetit të rremë.” Zbulesa 16:13. Shprehja “nga goja” përfaqëson të folurit, dhe ju lutemi mos harroni faktin se arma kryesore e një bretkose është gjuha e saj. Gjuhë të papastra? Ndoshta Zoti po përpiqet të na thotë diçka. Mos harroni se ngatërrimi i gjuhëve në Babel nuk ishte një bekim i Shpirtit, por më tepër një mallkim për rebelimin e tyre. Në fakt, fjalën tonë moderne “belbëzim” e marrim nga historia e Babelit të lashtë. Në Rrëshajë, mallkimi i Babelit u kthye në bekim në mënyrë që të tjerët të mund ta kuptonin ungjillin.
Dhënë të bindure
Kam takuar njerëz që më kanë thënë se kanë pasur pagëzimin e Shpirtit të Shenjtë sepse kanë folur në gjuhë; megjithatë ata mbanin një cigare në njërën dorë dhe një birrë në tjetrën. Tani le të kuptojmë diçka të drejtë. Ka disa kërkesa themelore për të marrë këtë dhuratë më të çmuar të Frymës së Shenjtë.
Jezusi thotë: “Nëse më doni, zbatoni urdhërimet e mia. Dhe unë do t’i lutem Atit dhe ai do t’ju japë një Ngushëllues tjetër, që të qëndrojë me ju përgjithmonë, Frymën e së vërtetës” (Gjoni 14:15, 16 , 17).
“Dhe ne jemi dëshmitarë të tij për këto gjëra; dhe po ashtu është edhe Fryma e Shenjtë, që Perëndia ua dha atyre që i binden atij” (Veprat e Apostujve 5:32, theksimi i shtuar).
Disa vite më parë disa ungjilltarë të famshëm televiziv devijuan nga rruga. Ata të gjithë pretenduan se ishin të mbushur me Frymën e Shenjtë dhe se kishin dhuratën e gjuhëve. Por ata po jetonin në një mosbindje të madhe imorale. Ata flisnin në gjuhë në TV, më pas largoheshin nga studio për të jetuar një jetë komprometuese. Diçka, thjesht nuk ishte në rregull. Këta burra gjithashtu më bënë të pyesja veten: “Nëse kjo është dhurata e vërtetë e gjuhëve, atëherë pse u duhet këtyre ungjilltarëve karizmatikë një ushtri përkthyesish për t’u përkthyer kur predikojnë jashtë shtetit?”
Pse Perëndia jep Frymën? “Por ju do të merrni fuqi, pasi Fryma e Shenjtë të vijë mbi ju dhe ju do të jeni dëshmitarë e mi” Veprat e Apostujve 1:8. Perëndia nuk na jep Frymën për të belbëzuar, por si fuqi për të dëshmuar!
Si mund ta marrim dhuratën e vërtetë të Frymës së Shenjtë? Nënshtrojuni plotësisht Perëndisë, jini të gatshëm t’i falni të tjerët, t’i bindeni Atij dhe të kërkoni. Luka 11:13 thotë: “Nëse ju, pra, të këqij, dini t’u jepni dhurata të mira fëmijëve tuaj, aq më tepër Ati juaj qiellor do t’u japë Frymën e Shenjtë atyre që ia kërkojnë?”
