Galatasit 3
Pse dështoi Besëlidhja e Vjetër?
Pak kohë më parë dola nga platforma në mbyllje të një mesazhi ungjillor dhe nxitova drejt derës së përparme për të përshëndetur njerëzit. Papritur rruga m’u bllokua nga tre të rinj, njëri prej të cilëve m’u drejtua me zë mjaft të lartë. Ai tha, “Vëlla Joe, u zhvënjyem me mënyrën se si na vendose përsëri nën Besëlidhjen e Vjetër sonte duke predikuar të shtunën si ditë shabatati, ditë e shtatë. A nuk e kupton se ne po jetojmë nën Besëlidhjen e Re tani dhe në vend të kësaj duhet të mbajmë të dielën si shabat?”
Ai i ri po shprehte bindjen e mijëra të krishterëve sot, të cilët sinqerisht besojnë se Dhjetë Urdhërimet përbënin Besëlidhjen e Vjetër, e cila u zhduk në kryq dhe, për rrjedhojë, nuk ka asnjë zbatim aktual për të krishterët e shpëtuar nga hiri. A është një premisë e vërtetë? Nëse është kështu, sigurisht që duhet të informohemi qartë për doktrinën në mënyrë që të shmangim grackën e legalizmit vdekjeprurës. Nga ana tjetër, nëse Dhjetë Urdhërimet janë ende të detyrueshme, do të ishte gabimi më tragjik të zhvlerësohej qoftë edhe një nga ato parime të mëdha morale.
Askush nuk mund të mohojë se ka deklarata të Dhiatës së Vjetër që i referohen Dhjetë Urdhërimeve si një besëlidhje; megjithatë, do të jetë qëllimi ynë këtu të tregojmë se ligji i Dhjetë Urdhërimeve nuk ishte Besëlidhja e Vjetër që u shfuqizua.
Por, përpara se të thellohemi në këtë temë magjepsëse, duhet të përcaktojmë se çfarë është në të vërtetë një besëlidhje. Ka shumë lloje dhe forma, por në thelb një besëlidhje është një marrëveshje midis dy palëve e bazuar në premtime, zotime të ndërsjella. Gjatë gjithë shekujve Zoti ka trajtuar popullin e Tij në bazë të besëlidhjeve. Ai është një Zot i arsyeshëm dhe fton: “Ejani tani dhe le të arsyetojmë së bashku.” Isaia 1:18.
Ndonjëherë Perëndia lidhi pakte me individë si Moisiu, Abrahami dhe Davidi, dhe ndonjëherë me kombin e Izraelit. Besëlidhja më e rëndësishme nga të gjitha u lidh shumë kohë përpara se kjo botë të vinte në ekzistencë. Ishte një besëlidhje midis Atit dhe Birit dhe kishte të bënte me çështjen e mëkatit. Jezusi e ofroi veten atje në përjetësinë e madhe të së shkuarës si “Qengji i therur që nga themelimi i botës”. Zbulesa 13:8. Ai pranoi të bëhej sakrifica shlyese për të shëlbuar njeriun, nëse Adami dhe Eva zgjedhin të mëkatojnë.
Kushtet e asaj besëlidhjeje të përjetshme nuk janë ndryshuar apo zëvendësuar kurrë. Edhe pse shumë besëlidhje të tjera janë vendosur ndër vite, sigurimi i thjeshtë i shpëtimit nëpërmjet besimit ka mbetur në fuqi gjatë gjithë epokave, për të gjithë njerëzimin.
Megjithatë, besëlidhja që ka shkaktuar keqkuptimin më të madh, është caktuar si “Besëlidhja e Vjetër” nga shkrimtari i Hebrenjve. Ai përshkruan gjithashtu institucionin e një besëlidhjeje të re, e cila ka disa avantazhe shumë të rëndësishme mbi të vjetrën. Ja se si i përshkruan ai të dy: “6Po tani Krishti mori një shërbesë edhe më të shquar, sepse është ndërmjetësi i një besëlidhjeje më të mirë, që bazohet mbi premtime më të mira, sepse, në qoftë se Besëlidhja e parë do të qe e patëmetë, nuk do të qe nevoja të kërkohej vend për një tjetër. Sepse Perëndia, duke i qortuar, thotë: ”Ja po vijnë ditët kur do të bëj një Besëlidhje të re me shtëpinë e Izraelit dhe me shtëpinë e Judës, jo si besëlidhja që bëra me etërit e tyre, ditën që i mora për dore për t’i nxjerrë jashtë nga toka e Egjiptit, sepse ata nuk qëndruan besnikë në Besëlidhjen time, dhe unë i braktisa, thotë Zoti. Dhe kjo është besëlidhja që unë do të bëj me shtëpinë e Izraelit pas atyre ditëve, thotë Zoti: unë do t’i shtie ligjet e mia në mendjet e tyre dhe do t’i shkruaj në zemrat e tyre, dhe do të jem Perëndia e tyre dhe ata do të jenë populli im. Dhe askush nuk do të mësojë më të afërmin e tij, askush vëllanë e vet, duke thënë: “Njih Perëndinë!”. Sepse të gjithë do të më njohin, nga më i vogli e deri tek më i madhi prej tyre, sepse unë do të jem i mëshirshëm për paudhësitë e tyre dhe nuk do të kujtoj më mëkatet e tyre dhe paudhësitë e tyre”. Duke thënë “një besëlidhje e re”, ai e vjetroi të parën; edhe ajo që vjetrohet dhe plaket është afër prishjes..” Hebrenjve 8:6-13.
Ky përshkrim nuk lë vend për dyshime në lidhje me fatin e Besëlidhjes së Vjetër. Ai u la mënjanë në favor të një të reje që kishte premtime më të mira. Natyrisht, ne jemi të interesuar të dimë gjithçka rreth asaj besëlidhjeje të re e cila do të vendosë ligjin e Perëndisë në zemër dhe mendje. Por ne gjithashtu duhet të kuptojmë natyrën e besëlidhjes që u zhduk, ku shumë njerëz janë mësuar se ishte ligji i Dhjetë Urdhërimeve. Ata mburren se janë çliruar nga ligji dhe pretendojnë se ecin në një liri të lavdishme nga besëlidhja e veprave e Dhiatës së Vjetër.
Besëlidhja e Vjetër - jo Dhjet Urdhërimet
A është ky një pozicion biblik? Është po aq e rëndësishme të kuptosh se çfarë nuk ishte Besëlidhja e Vjetër, se sa të dish se çfarë ishte. Tani për tani, le të shohim tre prova absolute se besëlidhja që u zhduk nuk ishin Dhjetë Urdhërimet. Pastaj ne do të përcaktojmë duke krahasuar Shkrimin e Shenjtë me Shkrimin e Shenjtë se çfarë ishte Besëlidhja e Vjetër.
Para së gjithash, vërejmë se Besëlidhja e Vjetër kishte disa premtime më pak të mira në të. Ndërsa Besëlidhja e Re, na thuhet, “u themelua mbi premtime më të mira”. Vargu 6. Më thuaj, a ka qenë ndonjëherë në gjendje dikush të nxjerrë në pah ndonjë premtim të dobët në Dhjetë Urdhërimet? kurrë. Përkundrazi, Pali deklaron se ata ishin shumë të mirë. “Fëmijë, bindjuni prindërve tuaj në Zotin, sepse kjo është e drejtë. Nderoni atin dhe nënën tuaj, që është urdhërimi i parë me premtim, që të jeni mirë dhe të jetoni gjatë mbi tokë”. Efesianëve 6:1-3.
Vetëm kjo deklaratë është e mjaftueshme për të treguar se shkrimtari i Hebrenjve nuk po e ngarkonte ligjin moral me ndonjë premtim të dobët. Besëlidhja e Vjetër, apo çfarëdo tjetër që mund të jetë, nuk mund të jetë kurrë Dhjetë Urdhërimet.
Gjëja e dytë e gabuar me Besëlidhjen e Vjetër ishte se ishte me tëmeta. Bibla thotë: “Sepse nëse besëlidhja e parë do të kishte qenë e patëmetë, atëherë nuk do të kërkohej vend për të dytën.” Hebrenjve 8:7. Më lejoni t’ju bëj një pyetje: A ka mundur ndonjëherë ndonjë njeri të gjejë një gabim ose një të metë në dorëshkrimin e Perëndisë? Psalmisti deklaroi: “Ligji i Zotit është i përsosur, ai e përtërin shpirtin;”. Psalmi 19:7. Pali shkroi: “Prandaj ligji është i shenjtë, dhe urdhërimi i shenjtë, i drejtë dhe i mirë.” Romakëve 7:12.
A tingëllon si diçka e dobët dhe e papërsosur? Asnjë ligj nuk mund të jetë i përsosur por edhe i gabuar në të njëjtën kohë. Bëhet gjithnjë e më e qartë se Besëlidhja e Vjetër nuk mund të ishte Dhjetë Urdhërimet.
Më në fund, megjithatë, ne lexuam gjënë më dramatike për Besëlidhjen e Vjetër – ajo do të shfuqizohej! “një besëlidhje e re”, ai e vjetëroi të parën; edhe ajo që vjetrohet dhe plaket është afër prishjes”. Hebrenjve 8:13. Tani mund të bëjmë një pyetje serioze që duhet të zgjidhë çdo dyshim për këtë çështje. A u zhduk ligji i madh moral i Dhjetë Urdhërimeve? Kushdo që ka lexuar Dhiatën e Re duhet të përgjigjet, absolutisht jo. Pali pohon pikërisht të kundërtën në lidhje me ligjin. Ai pyeti: “Anulojmë ne, pra, ligjin nëpërmjet besimit? Kështu mos qoftë; përkundrazi e forcojmë ligjin.” Romakëve 3:31.
A bie ndesh vetë Bibla? A mund të zhduket diçka dhe të vendoset në të njëjtën kohë? A tha i njëjti shkrimtar gjëra të kundërta për të njëjtin ligj? Vetëm për të qenë të sigurt se Pali nuk po thoshte se Besëlidhja e Vjetër ishte ligji, le të fusim fjalët “Besëlidhja e Vjetër” në vend të fjalës “ligj” në Romakëve 3:31. “Anulojmë ne, pra, Besëlidhjen e Vjetër nëpërmjet besimit? Kështu mos qoftë; përkundrazi e forcojmë Besëlidhjen e Vjetër .”
Kjo nuk tingëllon aspak mirë, apo jo? Ne e dimë se Besëlidhja e Vjetër ishte zhdukur dhe nuk mund të flitej kurrë në këtë mënyrë. Shumë qartë, pra, mund të shohim se besëlidhja që mori fund nuk mund të kishte qenë Dhjetë Urdhërimet.
Cila ishte Besëlidhja e Vjetër
Pasi kemi gjetur atë që nuk ishte Besëlidhja e Vjetër, tani jemi gati ta identifikojm në mënyrë specifike nga Fjala. Për ta bërë këtë, ne duhet të kthehemi në Bibël te libri i Eksodit. Shumë njerëz kanë dështuar të shohin se kishte më shumë se një besëlidhje të përfshirë në malin Sinai. Perëndia e thirri Moisiun në mal përpara se të jepte ligjin dhe propozoi një besëlidhje midis tij dhe popullit të tij: ” Pastaj Moisiu u ngjit drejt Perëndisë; dhe Zoti i thirri nga mali, duke i thënë: “Kështu do t’i thuash shtëpisë së Jakobit dhe këtë do t’u njoftosh bijve të Izraelit: … në qoftë se do ta dëgjoni me vëmendje zërin tim dhe zbatoni besëlidhjen time, do të jeni thesari im i veçantë ndërmjet tërë popujve, sepse gjithë toka është imja. Dhe do të jeni për mua një mbretëri priftërinjsh dhe një komb i shenjtë. Këto janë fjalët që do t’u thuash bijve të Izraelit. Eksodi 19:3-6.
Vini re se si Perëndia i kërkoi Moisiut që t’ia paraqiste popullit ofertën e Tij. Këtu janë të gjithë elementët e një besëlidhjeje të vërtetë. Për të dyja palët vendosen kushte dhe premtime. Nëse bijtë e Izraelit e pranojnë propozimin e Zotit, do të lidhet një besëlidhje. Si iu përgjigjën ofertës hyjnore? “Atëherë Moisiu dërgoi e thirri pleqtë e popullit, dhe u tha tërë këto fjalë që Zoti kishte urdhëruar të thoshte. Dhe tërë populli u përgjigj bashkë dhe tha: “Ne do të bëjmë gjithçka që ka thënë Zoti”. Kështu Moisiu i raportoi Zotit fjalët e popullit. “. Eksodi 19:7, 8.
Sapo ajo përgjigje iu kthye Perëndisë, u krijua baza për Besëlidhjen e Vjetër. Por, përpara se të hynte në funksionim zyrtar, duhej të bëhej një vulosje ose ratifikimi i paktit. Ky shërbim ritual përfshinte spërkatjen e gjakut të një kau mbi popullin dhe përshkruhet në Eksodi 24:4-8: “Dhe Moisiu i shkroi tërë fjalët e Zotit; pastaj u ngrit herët në mëngjes dhe ngriti në këmbët e malit një altar dhe dymbëdhjetë shtylla për të dymbëdhjetë fiset e Izraelit. Pastaj dërgoi bij të rinj të Izraelit për të ofruar olokauste dhe për të flijuar dema të rinj si theror falënderimi ndaj Zotit. Dhe Moisiu mori gjysmën e gjakut dhe e vuri në legenë; dhe gjysmën tjetër të gjakut e shpërndau mbi altar. Pastaj mori librin e besëlidhjes dhe ia lexoi popullit, i cili tha: “Ne do të bëjmë tërë ato që ka thënë Zoti, dhe do t’i bindemi”. Pastaj Moisiu mori gjakun, spërkati popullin me të dhe tha: “Ja gjaku i besëlidhjes që Zoti ka lidhur me ju sipas tërë këtyre fjalëve”. .
Përsëri na kujtohet se kjo besëlidhje nuk ishte vetë ligji, por ishte bërë “për të gjitha këto fjalë”. Dhjetë Urdhërimet ishin baza për marrëveshjen. Njerëzit premtuan ta zbatonin atë ligj dhe Perëndia premtoi t’i bekonte ata në këmbim. Dobësia thelbësore në të gjithë marrëveshjen rrotullohej rreth mënyrës sesi premtoi Izraeli. Nuk kishte asnjë sugjerim se ata nuk mund të përputheshin plotësisht me çdo kërkesë të Perëndisë. Nuk kishte as ndonjë kërkesë për ndihmë hyjnore. “Ne mund ta bëjmë atë,” këmbëngulën ata. Këtu është një shembull i përsosur i mbështetjes në mish dhe besimit në forcën njerëzore. Fjalët janë të mbushura me vetëbesim. “Të gjitha ato që ka thënë Zoti do të bëjmë dhe do të jemi të bindur.”
A ishin në gjendje ta mbanin këtë premtim? Megjithë sigurimet e tyre të përsëritura, ata e thyen fjalën në mënyrë të mjerueshme përpara se Moisiu të mund të zbriste nga mali me pllakat prej guri. A fillojmë të shohim se ku qëndronin premtimet e varfra në Besëlidhjen e Vjetër?
Libri i Hebrnjve fillon të shpaloset. Aty Zoti është raportuar se “u ka gjetur të meta”. Hebrenjve 8:8. Ai tha: “sepse ata nuk qëndruan besnikë në Besëlidhjen time… Unë nuk i mora parasysh”. Vargu 9. Faji vendoset drejtpërdrejt mbi anën njerëzore të paktit të ndërsjellë. Kështu, ne mund të shohim saktësisht pse Pali shkroi ashtu siç shkroi për këtë Besëlidhje të Vjetër te Hebrenjve 8. Ajo bëri rob ndaj skllavërisë, u tregua e gabuar, kishte premtime më pak të mira dhe u zhduk – të gjitha sepse njerëzit nuk iu bindën pjesës së tyre të marrëveshjes . Duke i bashkuar të gjitha këto gjëra, ne mund të shohim pse një besëlidhje e re ishte dëshpërimisht e nevojshme, e cila do të kishte premtime më të mira.
Si ishin më të mira premtimet e Besëlidhjes së Re? Sepse Zoti i krijoi ata dhe ata garantuan bindje të suksesshme vetëm nëpërmjet forcës së Tij. “Unë do të vendos ligjet e mia në mendjen e tyre … do të jem për ta një Perëndi … do të jem i mëshirshëm për paudhësitë e tyre, mëkatet e tyre dhe paudhësitë e tyre nuk do t’i kujtoj më.” Hebrenjve 8:10-12.
Si u ratifikua Besëlidhja e Re? Në të njëjtën mënyrë që u vërtetua e Vjetra – me derdhjen e gjakut. Por në vend që një ka të derdhte gjakun e tij, Biri i pamëkat i Perëndisë do të siguronte gjakun e spërkatjes: “Tani Perëndia i paqes, që solli nga të vdekurit Zotin tonë Jezus, atë bariun e madh të deleve, me anë të gjakut të besëlidhjes së përjetshme, të bëjë të përsosur në çdo vepër të mirë për të bërë vullnetin e tij, duke bërë në ty atë që i pëlqen atij, nëpërmjet Jezu Krishtit.” Hebrenjve 13:20, 21.
Çfarë kontrasti me premtimet e dobëta të mishit të bëra nga Izraeli në Sinai. Në vend të “ne do të bëjmë” të njeriut, premtimi i Besëlidhjes së Re i Perëndisë është që “ju bëjë të përsosur në çdo vepër të mirë duke punuar në ju.” Nuk është më përpjekje njerëzore. Nuk është përpjekje e mundimtë e juaja, por Ai “punon në ju.” Dhe si vihet në dispozicion kjo fuqi? “Nëpërmjet gjakut të besëlidhjes së përjetshme.” Për shkak të asaj që Jezusi bëri në kryq.
Besëlidhja e Re bazuar në konvertim
Kjo na çon në thelbin e operacionit të Besëlidhjes së Re. Bindja bëhet e mundur nga shkrimi i ligjit të Perëndisë në zemër. Nëpërmjet rigjenerimit shpirtëror mendja dhe zemra transformohen. Krishti në fakt hyn në jetën e besimtarit dhe jep forcën e Tij për bindje. Duke marrë pjesë në natyrën hyjnore, qenia njerëzore më e dobët fillon të jetojë vetë jetën e Jezu Krishtit, duke shfaqur fitoren e Tij dhe duke kryqëzuar mishin.
Pali e përshkruan atë transaksion në këtë mënyrë: “Sepse atë që ishte e pamundur për ligjin, sepse ishte pa forcë për shkak të mishit, Perëndia, duke dërguar birin e vet në shëmbëllim mishi mëkatar, edhe për mëkat, e dënoi mëkatin në mish, që të përmbushet drejtësia e ligjit në ne, që nuk ecim sipas mishit, por sipas Frymës”. Romakëve 8:3, 4.
Fjala për drejtësi është “dikaima”, që do të thotë “kërkesë e drejtë” e ligjit. Me fjalë të tjera, për shkak të jetës pa mëkat të Jezusit në mish, kërkesa e ligjit mund të përmbushet tek ne. Ai e mposhti mëkatin në të njëjtin lloj trupi që ne kemi, në mënyrë që të mund të na e japë atë fitore. Ai në fakt do të jetojë jetën e Tij të shenjtë të ndarjes nga mëkati në trupat tanë tokësorë nëse ne e lejojmë që ta bëjë këtë. Ky është premtimi i Besëlidhjes së Re për çdo fëmijë besimtar dhe besimtar të Perëndisë. Dhe kjo është absolutisht e vetmja mënyrë që dikush mund të përmbushë kërkesat e ligjit: “Krishti në ju, shpresa e lavdisë”. Kolosianëve 1:27. “Jeta që jetoj tani në mish, e jetoj me besimin e Birit të Perëndisë, i cili më deshi dhe e dha veten për mua.” Galatasve 2:20.
Është më e rëndësishme për ne të kuptojmë se ligji i Besëlidhjes së Re i shkruar në zemër është saktësisht i njëjti ligj që ishte gdhendur në gur. Ato parime të mëdha shpirtërore pasqyrojnë vetë karakterin e Perëndisë dhe përbëjnë bazën për qeverisjen e Tij. Dallimi nuk është te ligji por te administrimi i ligjit. Të shkruara vetëm mbi pllaka prej guri, ato mund të dënojnë, gjykojnë dhe shërbejnë vetëm vdekjen, “Në fakt mendja e kontrolluar nga mishi është armiqësi kundër Perëndisë, sepse nuk i nënshtrohet ligjit të Perëndisë dhe as nuk mundet”. Romakëve 8:7. I pranuar në zemrën e cila është frymëzuar nga hiri konvertues i Krishtit, i njëjti ligj bëhet një kënaqësi. Gjoni i dashur deklaroi: “Sepse kjo është dashuria e Perëndisë: të zbatojmë urdhërimet e tij dhe urdhërimet e tij nuk janë të rënda”. 1 Gjonit 5:3. Jo vetëm që ligji nuk është i hidhur për fëmijën e Perëndisë të mbushur me Frymë, por bindja bëhet një mundësi e gëzueshme. Psalmisti shkroi: “Perëndia im, unë gëzohem kur zbatoj vullnetin tënd dhe ligji yt është në zemrën timee”. Psalmet 40:8.
Meqenëse Besëlidhja e Re u ratifikua me gjakun e Krishtit, padyshim që ajo nuk mund të kishte hyrë në fuqi vetëm pasi Jezusi vdiq në kryq. Ky fakt vendimtar nuk duhet anashkaluar. Jeta ose vdekja e përjetshme mund të varet nga kuptimi i duhur i kësaj pike kyçe. Pali shkroi: “Sepse atje ku ka një testament do të ketë me doemos edhe vdekjen e trashëgimlënësit. Sepse testamenti është i vlefshëm vetëm pas vdekjes, sepse nuk ka kurrfarë fuqie deri sa trashëgimlënësi ende rron.” Hebrenjve 9:16, 17. Fjala “testament” është e njëjtë me fjalën “besëlidhje”. Vetëm pasi vullneti dhe testamenti i fundit i një njeriu të jetë ratifikuar me vdekjen e tij, dispozitat mund të ekzekutohen. Në të njëjtën mënyrë, besëlidhja ose testamenti i Krishtit do të fillonte të vepronte sapo Ai të kishte konfirmuar besëlidhjen me vdekjen e Tij në Kalvar.
Një tekst tjetër nuk lë asnjë pikëpyetje për këtë çështje: “Vëllezër, unë flas sipas mënyrës së njerëzve; edhe sikur të jetë një besëlidhje e një njeriu, por nëse vërtetohet, askush nuk e anulon ose e shton atë.” Galatasve 3:15. Pali po thotë këtu se pas vdekjes së një njeriu, vullneti ose besëlidhja e tij nuk mund të ndryshohet. Pas vdekjes së trashëgimlënësit nuk mund të bëhet asnjë shtesë e re. Besëlidhja qëndron përgjithmonë pikërisht ashtu siç ishte kur vdiq trashëgimlënësi. Pas vdekjes së Krishtit, asnjë ndryshim nuk mund të bëhej në dispozitat e Tij për të shpëtuar njerëzimin. Kushtet u vulosën të gjitha dhe u ratifikuan me derdhjen e gjakut. Çdo kërkesë ishte parashtruar qartë nga modeli i përsosur i jetës së Tij të pamëkat dhe ishte marrë masa për shkrimin e ligjit të Tij të madhëruar, nga Fryma e Shenjtë, në mendjen e çdo besimtari.
Sipas kushteve të asaj Besëlidhjeje të Re, asnjë shpirt nuk do të lihej të luftonte i pafuqishëm kundër nxitjeve të fuqishme të një natyre të rënë. “Aty ku mëkati ishte i shumtë, hiri ishte shumë më tepër.” Romakëve 5:20. Premtimet e përjetshme të rrënjosura në natyrën e pandryshueshme të Perëndisë do të siguronin fuqi për të kapërcyer çdo dobësi të trashëguar dhe të kultivuar. Nuk është çudi që Bibla thekson “premtimet më të mira” të kësaj marrëveshjeje të re të lavdishme!
Tani është e lehtë të kuptosh disa nga gjërat që bëri Jezusi pak para se të vdiste. Për shembull, pse e themeloi Darkën e Zotit para se të thyhej trupi i Tij? Natën e së enjtes përpara vdekjes së Tij të dhimbshme të premten, Jezusi u takua me dishepujt e Tij në atë dhomë të sipërme. Duke mbajtur kupën në duar, Ai tha: “Ky është gjaku im i Besëlidhjes së Re, që derdhet për shumë për faljen e mëkateve.” Mateu 26:28.
A nuk është kurioze që Krishti do t’i thoshte ato fjalë përpara se të derdhej gjaku i Tij? Ai komandonte një memorial për një ngjarje që nuk kishte ndodhur ende! Pse? Sepse duhej të prezantohej përpara vdekjes së Tij në mënyrë që të hynte nën Besëlidhjen e Re. Asgjë nuk mund të shtohej pas vdekjes së Tij.
Tani, më lejoni të kthehem te historia që fillova të tregoj në fillim të librit. Sapo kisha mbaruar predikimin mbi temën e Shabatit në një nga shërbesat e mia ungjillore. Teksa dola nga platforma për të përshëndetur njerëzit e ndërsa largoheshin, tre të rinj më bllokuan rrugën në korridor. Njëri prej tyre m’u drejtua me një zë mjaft të lartë – aq të lartë sa të bënte që rreth pesëdhjetë njerëz afër auditorit të ndalonin dhe të dëgjonin.
“Vëllai Xho,” tha ai, “ne u zhgënyem sonte me mënyrën se si na vendose përsëri nën Besëlidhjen e Vjetër. A nuk e kupton se ne po jetojmë nën Besëlidhjen e Re tani dhe duhet ta mbajmë të Dielën në vend të së Shtunëset?”
Ndonëse shumica e kongregacionit po largohej nga ndërtesa, grupi afër frontit u mblodh më afër për të dëgjuar gjithçka që thoshin të rinjtë. Ishte e qartë se do të më duhej të merrja kohë për t’iu përgjigjur pyetjes sfiduese të kësaj treshe. Siç dyshoja, doli se ishin seminaristë të rinj që po stërviteshin në një kolegj lokal biblik. Me padurim ata mbanin Biblat e tyre në duar dhe prisnin triumfalisht që unë të përgjigjesha.
Zakonisht, nuk më pëlqen të debatoj për çështje të diskutueshme në një forum publik, nga frika e nxitjes së natyrës luftarake, por nuk dukej se si të mos merresha me këta studentë ministrorë. Gjithsesi, ma kishin bllokuar plotësisht rrugën dhe rrethi i dëgjuesve më shikoi me pritshmëri për ndonjë shpjegim.
“Epo, duket sikur e keni studiuar temën e besëlidhjeve mjaft thellë,” sugjerova.
“Oh, po,” pohuan ata, “ne dimë gjithçka për besëlidhjet.”
“Mirë,” u përgjigja. “Ju pa dyshim e dini se kur u krijua Besëlidhja e Vjetër.”
Njëri prej tyre foli shpejt: “U nis në malin Sinai”.
“Dhe si u ratifikua?” Unë pyeta.
Pa hezituar asnjë çast njëri prej tyre u përgjigj: “Me spërkatjen e gjakut të një kau”.
“Shumë mirë,” komentova, “dhe si u ratifikua Besëlidhja e Re?”
Të tre përgjigjen në kor: “Me gjakun e Jezusit në kryq”.
I lavdërova të rinjtë për njohurinë e tyre për Shkrimet dhe u kërkova të më lexonin dy vargje nga Biblat e tyre – Hebrenjve 9:16, 17 dhe Galatasve 3:15. Ata iu përgjigjën me padurim ftesës dhe lexuan vargjet, duke komentuar secilin pas leximit. “Ne pajtohemi që Besëlidhja e Re nuk u zbatua deri pas vdekjes së Krishtit dhe asgjë nuk mund të shtohet ose hiqet pasi Ai e ratifikoi atë në kryq,” pohoi zëdhënësi i grupit. Të tre tundën kokën si pohim mbi këtë pikë.
I thashë: “Tani duhet të më përgjigjesh edhe dy pyetjeve të tjera. Këtu është e para dhe duhet të mendosh mirë për të më dhënë përgjigjen e saktë: Kur filloi mbajtja e së dielës?” Pati një moment heshtjeje të tronditur, dhe më pas një tjetër dhe një tjetër. Djemtë shikuan njëri-tjetrin, dhe më pas poshtë në këmbët e tyre dhe më pas u kthyen nga unë. Unë i nxita butësisht për përgjigjen: “Me siguri ju mund të më thoni përgjigjen për këtë pyetje. Ju i keni njohur të gjitha të tjerat dhe jeni përgjigjur saktë. Kur dhe pse mendoni se njerëzit filluan të mbanin të dielën?”
Më në fund, njëri prej tyre tha: “Ne e mbajmë të dielën për nder të ringjalljes së Jezusit”. Unë thashë: “Atëherë duhet t’ju bëj pyetjen time të fundit. Si mund të ishte mbajtja e së dielës pjesë e Besëlidhjes së Re? Ju thjesht deklaruat se asgjë nuk mund të shtohej pas vdekjes së Krishtit. Ai vdiq të premten dhe u ringjall të dielën. Nëse të dielën u shtua pasi Jezusi vdiq, nuk mund të ishte kurrë pjesë e Besëlidhjes së Re, apo jo?”
Të tre të rinjtë përplasën këmbët, shikuan të pafuqishëm përreth dhe njëri prej tyre tha: “Ne do ta studiojmë këtë dhe do të flasim me ju më vonë.” Pastaj ata ikën nga ai auditor sa më shpejt që mundën. Mund t’ju siguroj gjithashtu se ata nuk u kthyen kurrë për të folur më tej rreth besëlidhjeve.
Fakti është se mbajtja e së dielës, edhe sikur të kishte filluar në ditën e ringjalljes, do të kishte qenë tre ditë shumë vonë për të hyrë në Besëlidhjen e Re. Bibla dhe historia vërtetojnë se e diela nuk u festua kurrë nga kisha apostolike. Ajo u shtua shumë, shumë më vonë si rezultat i braktisjes graduale që u zhvillua në shekujt e hershëm të kishës dhe që arriti kulmin me strehimin pagan të Kostandinit në vitin 330 pas Krishtit.
Miliona anëtarë të kishës moderne e konsiderojnë të dielën si një ditë të shenjtë që përkujton ringjalljen e Krishtit. Është sigurisht e vërtetë që Krishti u ngrit në ditën e parë të javës, por askund në Bibël nuk jemi urdhëruar ta mbajmë atë ditë të shenjtë. Ngjarje të tilla si kryqëzimi dhe ringjallja duhet të kenë shumë rëndësi për çdo të krishterë, por në Bibël nuk jepet asnjë sugjerim për të respektuar të premten ose të dielën. E vetmja ditë e urdhëruar ndonjëherë për adhurim javor është dita e shtatë e javës – e njëjta Sabat që mbajti Jezusi gjatë javës së krijimit dhe atë që do të mbajë me popullin e Tij gjatë gjithë përjetësisë. Zanafilla 2:1-3; Isaia 66:22, 23.
Arsyeja më e fortë për të refuzuar adhurimit javor në të dielës në vend të së Shtunës, është se ajo nuk u përfshi në kërkesat e Besëlidhjes së Re të cilat u ratifikuan me vdekjen e Jezusit. Nëse Krishti do të kishte dashur që ringjallja e Tij të përkujtohej nga Mbajtja e së Dielës, Ai mund ta kishte prezantuar atë po atë natë të së enjtes së Darkës së Fundit. Atëherë do të bëhej pjesë e Besëlidhjes së Re, së bashku me shërbimin e Kungimit dhe larjen e këmbëve. Jezusi nuk ngurroi të urdhëronte kremtimin e vdekjes së Tij, edhe pse ajo nuk kishte ndodhur ende. Po aq lehtë Ai mund të kishte urdhëruar respektimin e ringjalljes së Tij, e cila ishte ende në të ardhmen, në mënyrë që ajo të mund të bëhej një kërkesë e Besëlidhjes së Re. Por Ai nuk e bëri! Dhe askush tjetër nuk e bëri kurrë këtë, derisa profecia e Palit filloi të përmbushej për një apostazi pas largimit të tij. Veprat e Apostujve 20:29, 30. Ai foli gjithashtu për një rënie që do të çonte në fronëzimin e Antikrishtit. 2 Thesalonikasve 2:3, 4. Por e vërtetë është se në Shkrime nuk jepet asnjë aluzion për ndonjë ndryshim të ligjit. Ligji i pandryshueshëm moral u ruajt si në Besëlidhjen e Vjetër ashtu edhe në atë të Re si zbulesa e përsosur e vullnetit të Perëndisë.
Ismaeli dhe Isaku prezantojnë dy besëlidhje
Me këtë sfond, ne jemi tani të përgatitur të shqyrtojmë Galatasve 4. Shumë prej tyre janë hutuar rreth alegorisë që përdori Pali për të ilustruar Besëlidhjen e Vjetër dhe të Re. Ja se si ai shkroi për këtë: “Sepse është shkruar se Abrahami pati dy bij: një nga shërbëtorja dhe tjetri nga e lira. Dhe ai që lindi nga shërbëtorja lindi sipas mishit, por ai që lindi nga e lira lindi për hir të premtimit. Këto gjëra kanë një kuptim alegorik, sepse këto dy gra janë dy besëlidhje: një nga mali Sinai, që ngjiz për skllavëri, dhe është Agari. Dhe Agari është mali Sinai në Arabi dhe i përgjigjet Jeruzalemit të kohës së sotme; dhe ajo është skllave me bijtë e saj. . Vargjet 22-25.
Pali portretizon Isakun dhe Ismaelin, dy djemtë e Abrahamit, si përfaqësues të Besëlidhjes së Vjetër dhe të Re. Ai tregon qartë se djali i Hagarit, Ismaeli, simbolizon Besëlidhjen e Vjetër, dhe djali i Sarës, Isaku, është një lloj Besëlidhja e Re. “Tani ne, vëllezër, siç ishte Isaku, jemi bijtë e premtimit… Prandaj, vëllezër, ne nuk jemi bij të skllaves, por të së lirës.” Vargjet 28-31.
Kjo eshte interesante. Si i përfaqësojnë ata bijtë e atyre dy grave dy besëlidhjet? Në fakt, ato janë një ilustrim i përsosur sipas gjithçkaje që kemi mësuar deri tani. Zoti i kishte premtuar Abrahamit një djalë nga gruaja e tij Sarës, por për shkak se ajo ishte pothuajse 90 vjeçe, asnjëri prej tyre nuk besonte se një gjë e tillë mund të ndodhte. Sara e dinte se barku i saj kishte vdekur dhe se ajo e kishte kaluar shumë kohë moshën për të lindur fëmijë. Kështu ajo i sugjeroi burrit të saj të merrte Agarin, shërbëtoren e saj, dhe të kishte një fëmijë prej saj. Dukej e vetmja mënyrë për ta shpëtuar Perëndinë nga një premtim i pamundur. Me kalimin e kohës, Abrahami iu dorëzua pajisjes për shpëtimin e fytyrës dhe pati një fëmijë nga Agari.
Këtu është një ilustrim i saktë i parimit të Besëlidhjes së Vjetër “ne do të bëjmë”. Abrahami u përpoq ta përpunonte atë në mish, sipas përpjekjeve dhe planifikimit njerëzor. Marrëveshja e vjetër dështoi po aq me siguri sa dështuan premtimet e Besëlidhjes së Vjetër, sepse nuk kishte varësi nga fuqia hyjnore. Zoti nuk e njohu kurrë Ismailin si farën e premtuar.
Kur lindi Isaku, ishte një mrekulli. Perëndia në fakt krijoi një jetë të re nga një mitër biologjikisht shterpë. Pamundësitë fizike iu dorëzuan fuqisë së mbinatyrshme krijuese të Zotit. Isaku përfaqëson në mënyrë të përsosur parimin e marrëdhënies së Besëlidhjes së Re të bazuar në rigjenerimin, një përvojë e rilindjes, e cila lind jetën e Birit të Perëndisë në të gjithë ata që besojnë. Barku natyral, fizik i Sarës ishte krejtësisht i paaftë për të prodhuar ndonjë frut. Në të njëjtën mënyrë, trupi dhe mendja natyrore, trupore e një mëkatari nuk mund të japë frytin e bindjes. Kur Zoti përdori fuqinë e Tij për të krijuar një jetë të re brenda Sarës, ndodhi e pamundura dhe ajo lindi një djalë. Kur Zoti përdor fuqinë e Tij për të krijuar jetë të re në shpirt, e pamundura ndodh përsëri – një qenie njerëzore bëhet shpirtërore dhe e bindur.
Isaku nuk u “lind sipas mishit”, por “sipas Frymës”. Galatasve 4:29. Për shkak se njeriu është i mishit dhe “i dobët në mish”, ai nuk ka fuqi për të arritur drejtësinë e ligjit. Ai gjithashtu duhet të lindë sipas Frymës. Çdo përpjekje për t’u bindur mbi bazën e Besëlidhjes së Vjetër të përpjekjes njerëzore do të prodhojë vetëm fëmijë të skllavërisë. Ligji duhet të shkruhet në zemër nga Fryma e Shenjtë dhe të përmbushet nga “Krishti në ju”.
Kjo alegori e Agarit dhe Sarës sqaron një tjetër pikë shumë të rëndësishme të së vërtetës. Ata që janë nën Besëlidhjen e Vjetër janë urdhër-shkelësit dhe ata që janë nën Besëlidhjen e Re janë mbajtësit e urdhërimeve. Vetëm kur Abrahami nuk iu bind Perëndisë duke marrë Agarën, ai përmbushi parimin e Besëlidhjes së Vjetër. Kur i besoi Perëndisë që t’i jepte një djalë nëpërmjet Sarës, ai po i bindej vullnetit të Perëndisë dhe përfaqëson siç duhet të krishterët e Besëlidhjes së Re. Megjithatë, sa shpesh interpretuesit modernë i ngatërrojnë këto fakte! Ashtu si tre predikuesit e rinj, ata akuzojnë ligjvënësit se janë nën Besëlidhjen e Vjetër. E vërteta është pikërisht e kundërta. Ligji nuk mbahet vërtet derisa të shkruhet në zemrën e besimtarit të transformuar. Pastaj bëhet shenjë identifikimi – simboli i dashurisë – për ata që lindin nga Shpirti. Jezusi tha: “Nëse më doni, zbatoni urdhërimet e mia.” Gjoni 14:15. Gjoni shkroi: “Sepse kjo është dashuria e Perëndisë, që ne të zbatojmë urdhërimet e tij.” 1 Gjonit 5:3.
Sajimet
Dhurata e vërtetë e gjuhëve është një mjet i fuqishëm për shpalljen e ungjillit. Por mbani mend, djalli ka një falsifikim për çdo të vërtetë të Perëndisë.
Glossolalia (glô´se-lâ’ lê-a) është fjala që përdoret shpesh për të përshkruar përvojën popullore që gjendet në shumicën e kishave karizmatike. Përkufizohet në Fjalorin e trashëgimisë amerikane si: “të folurit e fabrikuar dhe pa kuptim, veçanërisht një fjalim i tillë që lidhet me një gjendje ekstazë ose sindroma të caktuara skizofrenike”.
Krahasoni atë me përkufizimin e të njëjtit fjalor për një gjuhë: “Përdorimi nga qeniet njerëzore i tingujve zanorë, dhe shpeshherë të simboleve të shkruara që përfaqësojnë këto tinguj, në kombinime dhe modele të organizuara për të shprehur dhe për të komunikuar mendimet dhe ndjenjat.” Me çdo përkufizim, tingujt e shkëputur të glossolalia nuk janë një gjuhë.
Më besoni, këtë praktikë e kam parë shumë herë. Në një kishë karizmatike që frekuentoja dikur, pastori dhe gruaja e tij ishin një “skuadër e gjuhëve”. Çdo javë në mes të predikimit të pastorit, gruaja e tij hidhej në këmbë, ngrinte duart lart dhe shpërthente në një fjalë ekstaze. Por ajo gjithmonë thoshte të njëjtën gjë. “Handa kala shami, handa kala shami, handa kala shami… .” Pa pushim. Kjo m’u duk menjëherë e dyshimtë, sepse Jezusi tha: “Por kur luteni, mos përdorni përsëritje të kota, siç bëjnë paganët” (Mateu 6:7).
Sa herë që ndodhte kjo, burri i gruas ndalonte së predikuari dhe siguronte një përkthim të dyshimtë për të ashtuquajturin mesazh të saj. Zakonisht fillonte me “Kështu thotë Zoti”. Megjithatë, pavarësisht nga fakti se ajo përsëriste gjithmonë fjalët “handa kala shami”, interpretimi i paqartë i pastorit ishte i ndryshëm çdo herë – dhe ndonjëherë tre herë më i gjatë se shqiptimi. Dikur pyesja veten pse? Nëse ky ishte një mesazh nga Zoti, a nuk do ta jepte për herë të parë në Shqip.
Pagëzimi pagan
Ekspozimi im ndaj këtij “sistemi të gjuhëve” karizmatike, më kujtoi disa gjëra që kisha lexuar në librat e mi të historisë ndërsa rritesha. Ky manifestim modern i gjuhëve i gjen rrënjët jo në Bibël, por në ritualet e lashta pagane shpirtërore. Në shekullin e gjashtë p.e.s., Orakulli i Delfit u vendos në një tempull të ndërtuar pranë rrëzës së malit Parnas. Delfi ishte gjithashtu i shenjtë për Dionisin, perëndinë e lidhur me verën, pjellorinë dhe kërcimin sensual, dhe për nëntë muzat, perëndeshat mbrojtëse të muzikës.
Ndërsa luhej muzikë ngazëllyese, kryepriftëresha e quajtur Pythia merrte frymë nga avujt dehës, hynte në një ekstazë të tërbuar dhe më pas fillonte të tallej. Tingujt e çuditshëm që mërmëriti priftëresha u interpretuan më pas nga një prift, i cili zakonisht fliste në vargje. Thëniet e saj u konsideruan si fjalë të Apollonit, por mesazhet ishin aq të paqarta saqë rrallëherë mund të provoheshin të gabuara.
Në New Mexico, Indianët do të hanin peyote halucinogjene, më pas do të uleshin në një rreth dhe do të këndonin dhe goditnin daullet për orë të tëra. S’kaloi shumë dhe disa filluan mërmërisnin në mënyrë spazmatike ndërsa përjetonin vizionet e tyre torturuese. Sot kishat karizmatike janë më të populluarat në mesin e amerikanëve vendas, sepse është një tranzicion kaq i lehtë dhe i natyrshëm nga fetë e tyre të vjetra.
Midis shumë fiseve pagane afrikane, për të thirrur bekimin e perëndive të tyre, njerëzit sakrifikonin një pulë ose dhi dhe më pas kërcenin rreth zjarrit për orë të gjata, duke kënduar këngë me ritmin hipnotik të një daulleje. Përfundimisht, disa nga njerëzit do të pushtoheshin nga perënditë e tyre dhe do të fillonin të flisnin gjuhët e frikshme të botës shpirtërore. Më pas, magjistari ose prifti lokal përkthenin mesazhet. Ky ritual praktikohet edhe sot në mesin e katolikëve vudu në Inditë Perëndimore.
Kjo praktikë pagane gjeti fillimisht rrugën e saj në kishat e krishtera të Amerikës së Veriut në fillim të viteve 1800. Shumë prej skllevërve afrikanë që u sollën në Amerikë dhe u detyruan të pranonin krishterimin nuk ishin në gjendje ta lexonin Biblën vetë. Edhe pse ata vinin nga një shumëllojshmëri fisesh në Afrikë, një praktikë e përbashkët e shumicës së fiseve ishte “Vallëzimi i Shpirtrave” me personit “të pushtuar nga shpirti” që mërmëriste.
Skllevërit e lidhën gabimisht këtë me “dhuratën e gjuhëve” të krishterë dhe filluan të përfshijnë një version të modifikuar në mbledhjet e tyre. Këto shërbime të furishme, të shoqëruara me muzikë të rëndë ritmike, filluan të përhapen në fillim vetëm në Jug dhe pjesëmarrësit u tallën nga emërtimet kryesore si “Rulat e Shenjtë”. Disa madje shkuan aq larg sa të kapnin gjarpërinjtë helmues gjatë ekstazave të tyre të pushtuara si një mjet për të provuar se kishin “shpirtin”. (Ky ishte një keqpërdorim i Markut 16:18, i cili thotë, “Ata do të kapin gjarpërinjtë”, në lidhje me kohën kur Pali u kafshua aksidentalisht nga një gjarpër, por nuk u dëmtua nga helmi. Shih Veprat e Apostujve 28:3-6.) Që njerëzit të gjuajnë dhe të kapin gjarpërinjtë vdekjeprurës për të provuar se kanë Frymën e Shenjtë është, në të vërtetë, tunduese për Perëndinë!
Zgjerimi kombëtar i lëvizjes Pentekostale midis Kaukazianëve filloi në Los Anxhelos në Misionin e Ungjillit të Besimit Apostolik në Rrugën Azusa në vitin 1906. Udhëheqësi ishte një ish-predikues me ngjyrë i shenjtërisë i quajtur William Seymour. Nga atje, udhëheqësit vazhduan t’i përsosin doktrinat dhe t’i bëjnë ato më tërheqëse dhe të këndshme për të krishterët e tjerë të linjës kryesore.
“Pastaj rreth vitit 1960 lëvizja karizmatike filloi të tërhiqte ndjekës brenda besimeve tradicionale. Që atëherë ajo vazhdoi të kishte rritje shpërthyese ku deri më tani ka disa miliona karizmatikë në kishat protestante dhe katolike në të gjithë botën.”
Është e rëndësishme të theksohet roli i spikatur që luan muzika në të gjitha fetë pagane që praktikojnë glossolalia. Kjo dhuratë e falsifikuar e gjuhëve fillimisht gjeti bazën e saj në kishat kryesore përmes muzikës pagane dhe stileve të adhurimit të “pagëzuar”. Ritmet mbizotëruese, të përsëritura dhe rrahjet e sinkopuara çarmatosin fuqitë më të larta të arsyetimit dhe e vendosin mendjen nënndërgjegjeshëm në një gjendje hipnotike. Në këtë gjendje të pambrojtur, fryma e shprehjes ekstatike gjen akses të lehtë.
Tani djalli po e përdor këtë dhuratë të falsifikuar të gjuhëve, si një kalë trojan, për të futur stilet e adhurimit pagan në kishat e krishtera me një shkallë të frikshme suksesi. Satanai dëshiron të zhvendosë vëmendjen e të krishterëve nga besimi në ndjenjë. Disa nga këto kisha karizmatike shkojnë aq larg sa thonë se Bibla është shkronja e vjetër dhe se mesazhet që vijnë nëpër gjuhë janë zbulesa të reja të Shpirtit dhe për këtë arsye, janë më të besueshme.
Kështu që tani skena është vendosur për performancën përfundimtare të Satanait!
Si ndikon Fryma e Perëndisë në ne?
Koncepti që një person i cili është “i vrarë në shpirt” duhet të bjerë përtokë, të përndidhet e të murmuritë është një fyerje për Frymën e Shenjtë. Arsyeja pse Perëndia na jep Frymën e Tij është për të rivendosur tek ne imazhin e Tij – jo për të na grabitur çdo dinjitet dhe vetëkontroll!
Në malin Karmel, profetët paganë të Baalit u hodhën mbi altar dhe bërtisnin dhe rënkonin. Ata profetizuan dhe u prenë. Në të kundërt, Elija u gjunjëzua në heshtje dhe bëri një lutje të thjeshtë (1 Mbretërve 18:17-46).
“Sepse Perëndia nuk është autori i pështjellimit” (1 Korintasve 14:33). Nëse Zoti nuk është përgjegjës, atëherë kush është?
Ideja se ne humbasim kontrollin kur marrim Shpirtin nuk është në përputhje me Shkrimin. “Shpirtrat e profetëve u nënshtrohen profetëve” (1 Korintasve 14:32).
Këtu është një rast tjetër. Pasi Jezusi shpëtoi një burrë të tërbuar dhe të pushtuar nga demonët pranë detit. Njeriu i shëruar u pa “i ulur te këmbët e Jezusit, i veshur dhe me mendje të rregullt” (Luka 8:35). Ftesa e Perëndisë është “Ejani, pra, dhe të diskutojmë bashkë, thotë Zotii” (Isaia 1:18). Ai dëshiron që ne të përdorim kokën tonë.
Disa prej jush që e lexojnë këtë studim, pa dyshim, po mendojnë: “Si guxoni t’i thoni këto gjëra? Unë kam folur në gjuhë për vite dhe e di që është nga Zoti!” Si të krishterë, ne kurrë nuk duhet t’i bazojmë përfundimet tona në mënyrën se si ndihemi. Në fund të fundit, djalli me siguri mund të na bëjë të ndihemi mirë. Përkundrazi, ne duhet t’i bazojmë besimet tona në Fjalën e sigurt të Perëndisë.
Një miku im ishte një karizmatik aktiv që fliste shpesh në gjuhë. Kur i studioi këto gjëra, ai filloi të pyeste nëse kjo “dhuratë” ishte nga shpirti i duhur. Kështu ai u lut sinqerisht dhe tha: “Zot, nëse ky nuk është vullneti Yt dhe nëse nuk po e përjetoj dhuratën e vërtetë të gjuhëve, atëherë të lutem hiqe atë!” Ai më tha se që nga ajo ditë, përvoja e glossolalia nuk u kthye më. Një i krishterë i vërtetë duhet të jetë i gatshëm të dorëzojë çdo pikëpamje dhe praktikë të dashur në altarin e vullnetit të Perëndisë dhe të braktisë çdo praktikë që mund të jetë e diskutueshme – pavarësisht se sa popullore, e pranuar ose e dashur mes të krishterëve të tjerë. Ka disa gjëra që vlerësohen shumë nga njerëzit, por që janë të neveritshme në sytë e Perëndisë (Luka 16:15).
Murmuritja në Babiloni
Pse është kaq thelbësore për ne sot të kuptuarit e temës së gjuhëve? Unë besoj se lëvizja moderne karizmatike ishte parathënë në profecitë e Biblës.
Kapitulli 18 i Zbulesës na thotë: “Dhe ai bërtiti fuqishëm me një zë të fortë, duke thënë: “Ra, ra Babilonia e madhe… Dhe dëgjova një zë tjetër nga qielli që thoshte: “Dilni prej saj, o populli im, që të mos jini pjesëmarrës në mëkatet e saj dhe të mos merrni nga plagët e saj” (vargjet 2, 4).
Duhet të kujtojmë se një nga karakteristikat kryesore të Babilonisë së lashtë në kullën e Babelit ishte ngatërrimi i gjuhëve (Zanafilla 11:7-9). Zbulesa po na thotë se në ditët e fundit, populli i Perëndisë do të thirret nga Babilonia dhe sistemet e saj konfuze të falsifikuara fetare.
“Dhe pashë tre shpirtra të ndyrë si bretkosa që dilnin nga goja e dragoit, nga goja e bishës dhe nga goja e profetit të rremë.” Zbulesa 16:13. Shprehja “nga goja” përfaqëson të folurit, dhe ju lutemi mos harroni faktin se arma kryesore e një bretkose është gjuha e saj. Gjuhë të papastra? Ndoshta Zoti po përpiqet të na thotë diçka. Mos harroni se ngatërrimi i gjuhëve në Babel nuk ishte një bekim i Shpirtit, por më tepër një mallkim për rebelimin e tyre. Në fakt, fjalën tonë moderne “belbëzim” e marrim nga historia e Babelit të lashtë. Në Rrëshajë, mallkimi i Babelit u kthye në bekim në mënyrë që të tjerët të mund ta kuptonin ungjillin.
Dhënë të bindure
Kam takuar njerëz që më kanë thënë se kanë pasur pagëzimin e Shpirtit të Shenjtë sepse kanë folur në gjuhë; megjithatë ata mbanin një cigare në njërën dorë dhe një birrë në tjetrën. Tani le të kuptojmë diçka të drejtë. Ka disa kërkesa themelore për të marrë këtë dhuratë më të çmuar të Frymës së Shenjtë.
Jezusi thotë: “Nëse më doni, zbatoni urdhërimet e mia. Dhe unë do t’i lutem Atit dhe ai do t’ju japë një Ngushëllues tjetër, që të qëndrojë me ju përgjithmonë, Frymën e së vërtetës” (Gjoni 14:15, 16 , 17).
“Dhe ne jemi dëshmitarë të tij për këto gjëra; dhe po ashtu është edhe Fryma e Shenjtë, që Perëndia ua dha atyre që i binden atij” (Veprat e Apostujve 5:32, theksimi i shtuar).
Disa vite më parë disa ungjilltarë të famshëm televiziv devijuan nga rruga. Ata të gjithë pretenduan se ishin të mbushur me Frymën e Shenjtë dhe se kishin dhuratën e gjuhëve. Por ata po jetonin në një mosbindje të madhe imorale. Ata flisnin në gjuhë në TV, më pas largoheshin nga studio për të jetuar një jetë komprometuese. Diçka, thjesht nuk ishte në rregull. Këta burra gjithashtu më bënë të pyesja veten: “Nëse kjo është dhurata e vërtetë e gjuhëve, atëherë pse u duhet këtyre ungjilltarëve karizmatikë një ushtri përkthyesish për t’u përkthyer kur predikojnë jashtë shtetit?”
Pse Perëndia jep Frymën? “Por ju do të merrni fuqi, pasi Fryma e Shenjtë të vijë mbi ju dhe ju do të jeni dëshmitarë e mi” Veprat e Apostujve 1:8. Perëndia nuk na jep Frymën për të belbëzuar, por si fuqi për të dëshmuar!
Si mund ta marrim dhuratën e vërtetë të Frymës së Shenjtë? Nënshtrojuni plotësisht Perëndisë, jini të gatshëm t’i falni të tjerët, t’i bindeni Atij dhe të kërkoni. Luka 11:13 thotë: “Nëse ju, pra, të këqij, dini t’u jepni dhurata të mira fëmijëve tuaj, aq më tepër Ati juaj qiellor do t’u japë Frymën e Shenjtë atyre që ia kërkojnë?”
